ตอนที่ 25 แผนการของอากิโอะ บทที่ 2

-- มุมมองของอากิโอะ --                                    

「ถ้างั้นก็ต้องบุกไปที่ห้องของบารอนวิลเลี่ยมสินะคะ」

หลังจัดการศพของพวกอัศวินรวมทั้งส่งพวกทาสสาวออกไปทางด้านหลังที่พวกเรเชียรออยู่เรียบร้อยผมก็เรียกทุกคนมาเพื่อวางแผนกันต่อ เนื่องจากไม่ว่าจะใช้การทรมานด้วยวิธีไหนก็ยังไมได้ข้อมูลที่ต้องการ นั่นแสดงให้เห็นว่านอกจากบารอนวิลเลี่ยมแล้วคงไม่มีคนที่รู้เรื่องนี้เป็นแน่

「ถ้าไม่ไหวล่ะก็ จะรออยู่ข้างนอกก็ได้นะ」

เมื่อพวกเราตัดสินใจว่าจะบุกไปที่ห้องของบารอนวิลเลี่ยม ยูเอล่าก็แสดงสีหน้าเจ็บปวดออกมา ดูเหมือนการไปพบกับเจ้านั่นจะทำให้เธอหวนนึกไปถึงเรื่องร้ายๆในสมัยที่เคยทำงานให้กับเจ้านั่น

「ไม่ค่ะ......แต่ว่า......ชั้นขอเป็นคนลงมือจัดการด้วยตัวเอง....」

หลังเงียบอยู่ซักพักเธอก็ตอบกลับมา ดูเหมือนว่าในที่สุดเธอก็ตัดสินใจได้ และยังขอเป็นคนลงมือจัดการกับเจ้าบารอนวิลเลี่ยมด้วยตัวเอง

สำหรับตัวผมที่มีเป้าหมายสำคัญอยู่แล้วนั้น ไม่ว่าใครจะลงมือทำอะไรก็ไม่มีปัญหาทั้งนั้น แต่สำหรับยูเอล่าแล้ว การลงมือจบชีวิตของเจ้าบารอนวิลเลี่ยมด้วยตัวเองดูจะเป็นเรื่องสำคัญสำหรับเธอ

「เอาเถอะ ผมจะยกชีวิตของเจ้านั่นให้เธอก็แล้วกัน....」

「ขอบคุณ......ค่ะ」

「ถ้างั้นก็ทำหน้าที่ของเธอให้ดีด้วยล่ะ ยูเอล่า」

ผมเดินเข้าไปลูบหัวยูเอล่าเบาก่อนจะเดินขึ้นบันใดวนเพื่อไปยังชั้น 4 ตัวปราสาทกูสตาฟนั้น แต่ละชั้นถูกออกแบบมาให้มีเส้นทางแตกต่างกัน จึงเป็นเรื่องยากหากไม่มีคนที่รู้ทางมานำทางให้ แต่ด้วยการนำทางของยูเอล่า ก็ทำให้พวกเราไปถึงยังห้องของเจ้าบารอนวิลเลี่ยมได้อย่างรวดเร็ว

ถึงแม้ตามทางจะเจอพวกทหารยามอยู่บ้าง แต่พวกนั้นก็ไม่ได้มีความกระตือรือร้นซักเท่าไหร่ เพราะงั้นพวกเราจึงเข้าไปจัดการพวกนั้นได้โดยแทบจะไม่เกิดเสียงดังขึ้นเลย

「เห...........นึกว่าจะต้องใช้เวลามากกว่านี้ซะอีก..........แบบนี้ก็ประหยัดแรงไปได้เยอะเลยนะเนี่ย」

ภายในห้องนั้นมีข้าวของเครื่องใช้ที่ดูหรูหราประดับประดาอยู่มากมาย ทั้งภาพเขียนสีน้ำมันบนผนัง รวมถึงพรมขนสัตว์ขนาดใหญ่ที่ประดับผมพื้นเองก็แสดงให้เห็นได้เลยว่าเป็นของมีราคา นอกจากนั้นยังมีพวกทาสสาวหลายคนนอนหลับอยู่บนพรมหรูหราพวกนั้น

ผมมองไปยังเตียงหรูหราขนาดใหญ่ที่อยู่ภายในห้อง เด็กสาวรูปร่างงดงามผู้มีเรือนผมสีทองยาวสลวย ผิวของเธอขาวเนียนผุดผ่องเป็นประกายต้องกับแสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามา และที่สำคัญคือใบหูที่เปรียบเสมือนสัญลักษณ์ของเผ่าพันธุ์เอล์ฟที่ยาวแหลมออกมา

「ทั้งๆที่พวกเราบุกมาถึงห้องแต่ก็ยังหลับสบายอยู่ได้เนี่ย สมกับเป็นพวกขี้เกียจกินบ้านกินเมืองจริงๆเลยนะคะ」

คาเอเดะจังพูดพรางจ่อดาบลงไปยังร่างกายอ้วนท้วมของเจ้าบารอนวิลเลี่ยมนั่นอย่างช้าๆ แต่ถึงแม้จะมีดาบจ่ออยู่เจ้านั่นก็ยังคงไม่รู้สึกตัว เจ้านั่นยังคงส่งเสียงกรนน่ารังเกียจออกมาโดยไม่ได้รับรู้ถึงความตายที่กำลังจะมาเยือนแม้แต่น้อย

「กะ!! กริ๊ดดดด………………อุบ!!!!!」

คนที่รู้สึกตัวถึงพวกเราเป็นคนแรกคือเด็กสาวเผ่ากระต่ายคนหนึ่งที่นอนเปลือยกายอยู่บริเวณโซฟา เนื่องจากเป็นเผ่าที่มีสัมผัสทางเสียงยอดเยี่ยมจึงสามารถรับรู้ได้ง่ายแม้พวกเราจะไม่ได้ส่งเสียงดังออกมา และถึงแม้ผมจะรีบปิดปากของเธอเอาไว้แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ทัน

「ว๊ายย!!.......อุ」

จากเสียงของเธอทำให้เด็กสาวคนอื่นรู้สึกตัวและคนขึ้นมาพร้อมกับความตกใจ และเพื่อไม่ให้แตกตื่นพวกเราจึงรีบเข้าไปจัดการปิดปากรวมทั้งมัดมือและเท้าของพวกเธอทุกคนด้วยเทปกาวในทันที

「เฮ้ยพวกแกเป็นใครวะ!!! ทหาร!!! ยามพวกมึงทำเชี่ยไรกัน……….อั๊กก...อุ!!!!」

「ช่วยกรุณาอย่าส่งเสียงดังน่ารังเกียจหรือทำตัวเสียมารยาทต่อหน้านายท่านของดิชั้นด้วยค่ะ」

ยูเอล่าเข้าไปตบหน้าเจ้าบารอนวิลเลี่ยมที่กำลังตกใจและส่งเสียงเรียกพวกทหารอย่างแรงถึง 2 ครั้ง ซึ่งหลังจากถูกตบเข้าไปก็ทำให้เจ้านั่นเริ่มเข้าใจสถานการณ์ขึ้นมาและหันมาสงบลง

「เข้าใจล่ะ.........พวกแกคงต้องการเงินสินะ.....อัก!!!」

「ช่วยกรุณาอย่าพูดเรื่องไร้สาระโดยไม่ได้รับการอนุญาตจากนายท่านด้วยค่ะ」

ยังไม่ทันได้พูดจบเจ้านั่นก็ถูกยูเอล่าตบด้วยหลังมือไปอีกครั้งหนึ่ง หลังจากนิ่งเงียบและลองคิดทบทวนแล้ว ดูเหมือนเจ้านั่นจะคิดว่าพวกเราเป็นโจรที่ลอบเข้ามาเพื่อปล้นชิงข้าวของต่างๆ

「แล้วพวกแก.......อุ๊ก!!!」

「ช่วยกรุณาอย่าส่งเสียงอันน่าสะอิดสะเอียนออกมาก่อนจะได้รับการอนุญาตจากนายท่านด้วยค่ะ」

ก่อนที่จะได้พูดออกมา เจ้าบารอนวิลเลี่ยมก็ถูกยูเอล่าชกเข้าไปที่หน้าอย่างแรงอีกครั้ง ในครั้งนี้ทำเอาเจ้านั่นอาเจียนออกมาเป็นเลือดไปเลยทีเดียว จากที่ได้ฟังยูเอล่าเล่ามาก่อนหน้านี้นั้น ดูเหมือนว่ามันจะเป็นวิธีการเดียวกับที่เจ้านั่นได้ทำเอาไว้กับพวกทาสที่คิดขัดขืนคำสั่ง

พวกเธอที่เป็นทาสนั้น หากทำอะไรไม่ถูกใจเพียงนิดเดียวก็จะโดนทุบตีอย่างแรงในทันที และบางรายที่โดนหนักๆถึงกับเสียชีวิตไปโดยที่ไม่ได้ทำอะไรผิดก็มี ซึ่งในกลุ่มนั้นเองก็ดูเหมือนจะมีคนที่เป็นเพื่อนของยูเอล่าด้วยเช่นเดียวกัน

「เอาน่ะ.....ผมจะให้โอกาสซักหน่อยแล้วกัน แกยังเก็บพวกทาสสาวเผ่าต่างๆไว้อยู่อีกรึเปล่า ถ้ามีก็รีบๆบอกที่ซ่อนพวกเธอออกมาซะ ผมน่ะไม่ได้มีเวลาว่างมากพอมารออยู่ที่นี่ทั้งคืนหรอกนะ」

ผมถามออกไปด้วยน้ำเสียงเย็นชา ถึงแม้ตามจริงแล้วผมไม่คิดจะปล่อยให้เจ้านี่ได้รอดชีวิต แต่การให้ความหวังเล็กๆน้อยๆแก่หมาจนตรอกก็เป็นสิ่งจำเป็น

「....พวกทาส.....พวกแกมาเพื่อช่วยพวกทาสชั้นต่ำพวกนี้เนี่ย..........อุ...!!!」

「ช่วยกรุณาอย่าพูดในสิ่งที่นายท่านไม่ได้ต้องการที่จะฟังออกมาด้วยค่ะ」

เพราะพูดจาไม่เข้าหูก็เลยถูกยูเอล่าซัดเข้าไปอีกหมัด ซึ่งคราวนี้ก็ดูเหมือนว่าในครั้งนี้เจ้านั่นจะทนไม่ไหวจนสลบไป ริกะจังจึงใช้เวทมนต์ของเธอเพื่อรักษาอาการให้เล็กน้อยก่อนจะสาดน้ำเข้าใส่เพื่อให้เจ้านั่นฟื้นคืนสติขึ้นมา

「....อู...อุก.....แฮ.........แกกก!!! ถ้าข้ารอดออกไปได้ล่ะก็!!!」

「ดูเหมือนแกจะไร้ประโยชน์จริงๆเลยนะ ยูเอล่า ฆ่ามันทิ้งซะ」

「....ดะ...เด............อุ......」

ยูเอล่าลงมืออย่างรวดเร็วก่อนที่เจ้าบารอนวิลเลี่ยมจะได้พูดอะไรออกมา กริชในมือของเธอเสียบเข้าไปคอของเจ้านั่นจนทะลุ เลือดสีแดงสดค่อยๆไหลนองออกมาจนเต็มผ้าปูเตียงอันหรูหรา

ภาพที่สยดสยองนี้พวกเราค่อนข้างจะเคยชินกับมันแล้วจึงไม่รู้สึกอะไรมากนัก แต่พวกทาสสาวที่ถูกจับมัดเอาไว้ดูเหมือนจะรับไม่ได้และแสดงท่าทางหวาดกลัวออกมา ซึ่งบางคนนั่นถึงกับทำให้พรมขนสัตว์หรูหราที่ฟูอยู่บนพื้นเปียกชุ่มไปเลยทีเดียว

「ริกะจัง ฟูมิจัง คาเอเดะจัง ช่วยพาพวกเธอไปรักษาตัวแล้วก็หาเสื้อผ้าสะอาดๆให้พวกเธอเปลี่ยนทีนะ」

「「「เข้าใจแล้วค่ะ」」」

ตามจริงแล้วผมก็อยากจะรีบพาเอล์ฟสาวสุดสวยกลับไปให้เร็วที่สุด แต่หากทำแบบนั้นมีหวังได้โดนเจ้าทัตสึยะบ่นเรื่องไม่ละเอียดอ่อนต่อสาวๆอีกแน่ๆ เอาเถอะผมจะอดทนรอเธออีกซักหน่อย

「กำลังคิดเรื่องลามกกับเอล์ฟสาวคนนั้นอยู่เหรอคะ…….」

ยูเอล่าที่เช็ดคราบเลือดบนกริชของเธอเสร็จเรียบร้อยแล้วเดินเข้ามาหาผม แต่ถึงแม้เธอจะพยายามพูดออกมาด้วยน้ำเสียงปกติ ผมก็ยังรู้สึกได้ถึงความหวาดกลัวที่ฝังลึกอยู่ในใจของเธออยู่ดี

「ต่อหน้าผมไม่ต้องมาทำตัวเป็นเด็กสาวเผ่ามังกรทมิฬผู้เข้มแข็งนักก็ได้」

ผมพูดพร้อมกับดึงตัวยูเอล่าเข้ามาในอ้อมกอด ถึงแม้ภายนอกจะทำเหมือนเข้มแข็งแต่ภายในร่างกายของเธอกลับสั่นไหว

「.............ฮึก.....」

「ผมน่ะจะไม่ทิ้งเธอไปไหนแน่ยูเอล่า........ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น.....ไม่ว่าจะภัยพิบัติหรือสงคราม.........จะพวกเทพธิดาหรือแม้แต่พระเจ้า..........หรือต่อให้คนทั้งโลกนี้จะทิ้งเธอไป.........ผมสัญญาว่าจะอยู่เคียงข้างเธอตลอดไปแน่นอน」

「..........ฮึก............ฮือ.........」

ผมโอบกอดและค่อยๆลูบไล้เรือนผมสีเงินของเธออย่างอ่อนโยน น้ำตาของเธอค่อยๆไหลรินออกมาช้าๆ......

ใช่แล้วล่ะกับเด็กสาวเผ่ามังกรทมิฬอย่างเธอแล้วนั้น......ต่อให้ต้องตายผมก็จะขอลากเธอไปกับผมด้วยยังไงล่ะ........