ตอนที่ 45 สนธิสัญญาระหว่างประเทศ

-- มุมมองของยูฟีน่า –

การต่อสู้....ไม่สิจะเรียกว่าการต่อสู้คงจะไม่ได้ พวกทหารจำนวนกว่า 200 คนถูกจัดลงภายในเวลาเพียงไม่กี่นาที

ทั้งหน่วยทหารรักษาการณ์สำหรับป้องกันกำแพงเมือง ทั้งหน่วยเมดติดอาวุธ รวมทั้งเหล่าจอมเวทสาวในชุดคลุมสีดำ แต่ละคนล้วนมีพลังที่เหนือล้ำกว่าที่ชั้นคาดเอาไว้มากนัก

หากได้พลังของพวกเค้ามาช่วยล่ะก็ ชั้นคงจะสามารถยึดเอาเมืองกูสตาฟกลับมาได้อย่างแน่นอน

「ไม่เป็นไรแล้วนะคะ ชาช่าซัง」

ชั้นพูดในระหว่างมองดูชาช่าซังที่พึ่งได้สติคืนบนตักของชั้น บาดแผลต่างๆตามร่างกายของเธอถูกรักษาไปจนหมดด้วยเวทมนต์เพียงบทเดียว กับเวทมนต์ที่แสนวิเศษแบบนั้นแล้ว ถ้าเป็นชั้นจะพอเรียนรู้มันได้บ้างมั๊ยนะ

「ทะ ท่านหญิง!!」

เมื่อได้สติคืนมาชาช่าซังก็รีบลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เสื้อคลุมที่คลุมร่างกายของเธอหลุดร่วงลงสู่พื้น เผยให้เห็นผิวขาวเนียนสลวยที่สะท้อนกับแสงจากอุปกรณ์เวทที่ติดตั้งเรียงรายตามแนวถนน

「ตอนนี้พวกเราปลอดภัยแล้วค่ะ ใส่เสื้อผ้าก่อนนะคะ」

「ค......ค่ะ!」

ชาช่าซังถูกพวกเมดพาไปใส่เสื้อผ้าที่บริเวณด้านในของยานพาหนะเหล็ก ชุดที่พวกเมดให้ชาช่าซังใส่นั้นถึงแม้จะดูแปลกตาแต่ก็ให้ความรู้สึกสวยงาม

「ทัตสึยะซามะอนุญาตให้เข้าพบได้แล้วค่ะ」

เมดสาวคนหนึ่งเดินมาพูดกับชั้น เธอเป็นเด็กสาวเผ่ากระรอกที่ดูน่ารักซุกซน ทั้งๆที่เป็นคนจากเผ่ามนุษย์สัตว์แท้ๆแต่กลับมีกริยามารยาทที่งดงามราวกับพวกเมดที่ทำงานรับใช้ในวัง

แต่เพราะวันนี้ชั้นได้เจอกับเรื่องน่าตกใจมาเยอะมากแล้วจึงเริ่มยอมรับได้ เมืองแห่งจอมเวทตามที่พวกเค้าเรียกกันนั้นเป็นเสถานที่แปลกประหลาดราวกับอยู่กันคนละโลก

ตลอดเส้นทางระหว่างประตูเมืองถึงตัวปราสาทถูกประดับประดาไปด้วยอุปกรณ์เวทที่สวยงามมากมาย ถนนปูด้วยหินที่ดูแข็งแกร่ง สองข้างทางเองก็มีม้านั่งและพืชพรรณที่ดูสวยงามเรียงราย

http://i.imgur.com/XCGZ14R.jpg

หลังจากนั้นเพียงไม่นานพวกเราก็มีถึงยังปราสาทสูงใหญ่ที่งดงามเป็นประกายต้องแสงจันทร์ ภายในปราสาทแห่งนี้แม้จะเป็นยามดึกที่ไร้ผู้คนแต่ก็ยังให้ความรู้สึกที่ดูครึกครื้นเป็นอย่างมาก

ห้องต่างๆภายในปราสาทแห่งนี้ถูกกั้นด้วยกำแพงและประตูกระจกที่ใสจนมองเห็นสิ่งของด้านใน พื้นของปราสาทถูกปูด้วยวัตถุแวววาวที่ชั้นไม่เคยได้เห็นมันมาก่อน

「ทัตสึยะซามะ ชั้นพาท่านหญิงยูฟีน่ามาเข้าพบแล้วค่ะ」

หลังจากนั้นชั้นก็ถูกพาเข้าไปยังห้องรับรองที่ดูหรูหราแห่งหนึ่ง มันเป็นห้องที่สีขาวที่ดูสวยงามแปลกตา ผนังของห้องถูกประดับประดาไปด้วยภาพวาดของเด็กสาวน่ารักๆที่สวมใส่ชุดแปลกๆ

รอบๆห้องมีการติดตั้งอุปกรณ์เวทสำหรับให้แสงสว่างเอาไว้ทั่ว การที่สามารถติดตั้งอุปกรณ์เวทราคาแพงได้ทั่วทั้งเมืองแบบนี้แสดงให้เห็นว่าประเทศของพวกเค้ามีความมั่งคั่งยิ่งกว่าประเทศใด

「นั่งก่อนสิ」

ชั้นถูกเชิญให้นั่งลงตรงข้ามกับเค้า ทัตสึยะซามะนั้นเป็นชายหนุ่มหน้าตาดีที่ให้ความอบอุ่น แต่การที่ให้เมดสาวมานอนหนุนตักในระหว่างรับแขกแบบนี้นั้น ดูท่าเค้าคงจะไม่ค่อยอยากต้อนรับชั้นเท่าไหร่นัก

「ดิชั้น ยูฟีน่า วอน โรเซนเบิร์ก บุตรสาวลำดับที่ 2 ของตระกูลโรเซนเบิร์ก การที่ทัตสึยะซามะให้เกยีรติดิชั้นได้เข้าพบในยามวิกาลเช่นนี้ ต้องขอขอบคุณเป็นอย่างมากค่ะ」

ชั้นจับชายกระโปรงและย่อตัวลงเพื่อทักทายก่อนจะนั่งลงบนโซฟาที่เค้าเตรียมเอาไว้ให้ ถึงแม้อีกฝ่ายจะดูไม่ใส่ใจนักแต่ชั้นก็จำเป็นจะต้องรักษาเกียรติในฐานะคนของตระกูลโรเซนเบิร์ก

「ผม มาเอคาว่า ทัตสึยะ ผมไม่ค่อยถนัดพูดสุภาพแบบพวกขุนนางซักเท่าไหร่ ต้องขอโทษด้วยนะ」

ทัตสึยะซามะพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม ทั้งๆที่เป็นรอยยิ้มที่ดูอบอุ่นแต่ชั้นกลับรู้สึกถึงได้แรงกดดันมหาศาลที่แผ่ออกมาจากรอยยิ้มของเค้า บางทีชายคนนี้คงจะไม่ใช่ชายหนุ่มที่อ่อนโยนเหมือนกับที่ชั้นได้ยินมาจากรอสซังเสียแล้ว

「ถ้าเช่นนั้น ชั้นเองก็จะขอพูดแบบเด็กสาวทั่วไปแล้วกันนะคะ」

「ตามสบายเลย อ่า...นั่นสินะ ถึงแม้เรื่องมันจะยาว แต่ช่วยเล่าเรื่องทั้งหมดให้ผมฟังหน่อยได้ไหม มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ พวกทหารที่ไล่ตามพวกเธอมาเป็นใคร」

หลังจากนั้นชั้นก็ค่อยๆเล่าเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้กับเค้าฟัง ตั้งแต่ทีเมืองกูสตาฟที่ลอบโจมตียามดึก ตัวชั้นที่หนีออกจากเมืองมาเพื่อส่งข่าวและขอความช่วยเหลือ เหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นระหว่างทาง รวมถึงเรื่องที่เส้นทางต่างๆในการไปเมืองเวลล่าถูกปิด

「เรื่องทั้งหมดก็ตามนี้ค่ะ.......เอ่อก็ถ้าเป็นไปได้ ในฐานะเพื่อนของท่านพี่หญิง ทัตสึยะซามะพอจะให้ชั้นได้ยืมกำลังทหารซักเล็กน้อยได้มั๊ยคะ.....」

ตามจริงแล้วภารกิจของชั้นนั้นคือการส่งข่าวและขอความช่วยเหลือจากท่านพี่โรเดริกและกองอัศวินที่ 1 แต่หลังจากที่ผ่านเหตุการณ์ต่างๆก่อนหน้านี้มาทำให้ชั้นรู้ตัวดีว่า ลำพังแค่กองอัศวินที่ 1 คงจะไม่สามารถพลิกสถานการณ์ในขณะนี้ได้

และถึงแม้การร้องขอกำลังทหารจากประเทศอื่นก็เป็นเรื่องที่ขุนนางของจักรวรรดิอย่างชั้นไม่สมควรจะทำ แต่กับเรื่องที่เกิดขึ้นในครั้งนี้แล้ว หากทัตสึยะซามะไม่ยอมช่วยเหลือล่ะก็ ชั้นคงจะไม่มีทางเลือกอื่นนอกเสียจากการขายร่างกายของตัวเองเพื่อแลกกับการลี้ภัยของชั้นและบรรดาผู้ติดตาม

จากที่ได้ยินมาจากรอสซังนั้น ทัตสึยะซามะเป็นคนที่ชื่นชอบเด็กสาวเป็นอย่างมาก เด็กสาวน่ารักผมสีแดงที่กำลังนอนหนุนตักเค้าอยู่ในตอนนี้ก็เป็นเครื่องพิสูจน์ที่ดี และถึงแม้จะสู้เด็กสาวตรงหน้าไม่ได้ แต่ชั้นก็พอจะมั่นใจในรูปร่างหน้าตาของตัวเองอยู่บ้าง

ถ้าหากยังมีชีวิตรอดก็ยังมีโอกาสแก้ไขได้เสมอ นั่นคือสิ่งที่ท่านแม่ของชั้นพูดให้ฟังเสมอมา ถ้าหากยังมีชีวิตรอดล่ะก็ ซักวันหนึ่งชั้นคงจะสามารถโน้มน้าวพวกเค้าให้มาเป็นกำลังให้กับชั้นได้

「เธอเป็นน้องสาวของเซลฟีน่า ก็เหมือนเธอเป็นน้องสาวของผม ผมคงจะปล่อยให้เธอไปตายโดยไม่ทำอะไรเลยไม่ได้ล่ะนะ」

ชั้นเบิกตากว้างด้วยความตกใจ นี่เค้าจะยินดีให้ชั้นยืมกำลังทหารจริงๆงั้นเหรอ....

「ถะ ถ้างั้น...!」

แต่ก่อนที่ชั้นจะได้พูดอะไรออกไป ก็ถูกทัตสึยะซามะพูดขัดขึ้นมาซะก่อน

「แต่สำหรับผมแล้วทหารทุกคนก็เป็นเหมือนกับพวกพ้อง ผมคงจะปล่อยให้พวกพ้องของผมไปเสี่ยงชีวิตสู้กับทหารของกองทัพกบฏหลายพันคน เพียงเพราะอยากจะช่วยเธอไม่ได้หรอกนะ」

ทัตสึยะซามะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา ถึงแม้เค้าจะเห็นชั้นเป็นน้องสาวที่ต้องปกป้อง แต่พวกทหารเองก็เป็นพวกพ้อง สถานะของชั้นในตอนนี้ไม่ต่างอะไรไปจากเด็กสาวธรรมดา ไม่มีค่ามากพอที่เค้าจะต้องลงทุนทำเพื่อชั้นมากขนาดนั้น

「นะ นั่นสิคะ.......แล้ว ถ้าหาก เป็นในฐานะภรรยาล่ะคะ........」

ทั้งๆที่ชั้นพยายามพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่ดูน่ารักเขินอาย แต่ทัตสึยะซามะกลับยังมีสีหน้านิ่งเฉย ในสายตาของเค้าแล้วตัวชั้นไม่ได้มีเสน่ห์เลยงั้นเหรอ.....

「นั่นสินะ ถ้าหากเป็นในฐานะภรรยาผมก็คงจะต้องยื่นมือไปช่วยเต็มที่」

「ถะ ถ้างั้น..!」

ทั้งๆที่เหมือนจะมีความหวังขึ้นมาแต่ก็ถูกทัตสึยะซามะพูดขัดขึ้นมาอีกครั้ง

「แต่เธอจะไปเป็นภรรยาให้กับทหารทุกคนที่ช่วยเหลือเธอเลยงั้นเหรอ」

「อุ......เรื่องนั้น......!」

「อีกอย่างนะ การที่ตระกูลของเธอถูกทหารจำนวนมากลุกขึ้นมาปฏิวัติเนี่ย มันไม่ได้เป็นเพราะตระกูลโรเซนเบิร์กของเธอทำเรื่องไม่ดีกับพวกเค้าเอาไว้งั้นเหรอ」

「ไม่มีทางค่ะ!! ถึงแม้ท่านพ่อจะไม่ถนัดด้านงานบริหาร แต่ตลอดมาตระกูลของพวกเราก็คอยดูแลประชาชนอย่างดีมาตลอด ไม่เคยไปทำเรื่องไม่ดีหรือเอาเปรียบใครอย่างแน่นอนค่ะ」

นี่เป็นเรื่องที่ชั้นมั่นใจ ตลอดเวลาที่ผ่านมาตระกูลโรเซนเบิร์กคอยดูแลช่วยเหลือและเอาใจใส่ประชาชนมาตลอด ถึงแม้หลายๆครั้งจะทำเรื่องผิดพลาดลงไปบ้าง แต่ก็ไม่เคยคิดจะหาผลประโยชน์หรือกดขี่ประชาชนเลยแม้แต่น้อย

「ทั้งๆที่ต้นตระกูลของเธอแย่งเอาบ้านเมืองและอาณาเขตของพวกเราไปแท้ๆ ยังจะกล้าพูดแบบนั้นออกมาได้อีกนะ!!」

เด็กสาวคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าชั้น เธอเป็นเด็กสาวผมสีเงินที่มีดวงตาสีรุ้ง ที่ด้านหลังของเธอมีปีกผีเสื้อผีดำขนาดใหญ่ติดอยู่........หรือว่า.....ไม่สิผิดไม่แน่เผ่าพันธุ์โลลิเทีย.......

「โอลิเวีย เธอออกมาเร็วเกินไปหน่อยนา」

「ต้องขออภัยจริงๆค่ะทัตสึยะซามะ แต่กับคนของตระกูลโรเซนเบิร์กที่แย่งเอาทุกอย่างไปจากพวกเราแล้ว ชั้นไม่สามารถอดทนฟังอยู่เฉยๆต่อไปได้จริงๆค่ะ」

หลังพูดจบเด็กสาวที่ชื่อโอลิเวียก็เข้าไปประทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากของทัตสึยะซามะ พวกเค้าแลกจูบกันอย่างดูดดื่มต่อหน้าชั้นราวกับต้องการประชดประชัน

กับเผ่าพันธุ์โลลิเทียที่โกรธแค้นและเกลียดมนุษย์เป็นที่สุดยังมีทีท่าโอนอ่อนต่อเค้า กับผู้ชายที่มีพลังมากพอจะครอบครองหัวใจของเผ่าพันธุ์ที่งดงามที่สุดในโลก กับผู้ชายคนนี้ชั้นคงจะต้องทุ่มสุดตัว

ตัวชั้นที่คิดเพียงแค่การเสียสละเรือนร่างและความสาวของตัวเองคงจะคิดง่ายเกินไป กับผู้ชายตรงหน้าคนนี้ลำพังแค่ลาภยศชื่อเสียงหรือทรัพย์สมบัติก็คงจะไม่อยู่ในสายตา กับผู้ชายคนนี้จะต้องเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่เหมาะสมกับเค้า.....

กับผู้ชายคนนี้แล้ว..........

「ทัตสึยะซามะ โอลิเวียซามะ สนใจจะมาร่วมทำสนธิสัญญาระหว่างประเทศ กับชั้นมั๊ยคะ」

กับผู้ชายคนนี้แล้วชั้นคงจะสามารถมอบทุกสิ่งทุกอย่างและทำความฝันให้เป็นจริงขึ้นมาได้......

ความฝันตั้งแต่ยังเด็กของชั้น ความฝันในการสร้างอาณาจักรแห่งใหม่......

ชั้นหลับตาลงแล้วลืมเรื่องการช่วยเหลือเมืองกูสตาฟเอาไว้ก่อน ในเมื่อเรื่องมันออกมาเป็นแบบนี้แล้วชั้นก็มีแต่จะต้องลองเสี่ยงเดิมพันกับเค้าดู