ตอนที่ 49 ชั้นไม่ได้ร้องไห้นะคะ

ช่วงสายของวันที่ 10 เดือน 12 ศักราชเอลติซปีที่ 836

แผนการในช่วงแรกดำเนินไปอย่างราบรื่น เจ้าอากิโอะสามารถจับกุมตัวลูชิอัสได้อย่างรวดเร็ว ค่ายหลักของพวกนั้นพังทลายพวกทหารต่างตื่นกลัวและหนีไปขอความช่วยเหลือยังค่ายทหารจุดอื่นๆ

「ทะ ทัตสึยะซัง พวกนั้นไม่ได้มาทางนี้น่ะค่ะ!!」

เคย์โกะจังวิ่งมาหาผมและรายงานออกด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ในตอนนี้กลุ่มของผมกำลังดักซุ่มรออยู่บนเส้นทางที่พวกทหารน่าจะใช้ในการเข้าช่วยเหลือลูชิอัสที่ถูกจับกุม

แต่ดูเหมือนว่าเรื่องที่เกิดขึ้นจะไม่เป็นไปตามแผน พวกนั้นไม่คิดจะมาช่วยเหลือผู้บัญชาการกองทัพของตัวเองอย่างงั้นเหรอเนี่ย.....

「หืม....แล้วพวกนั้นจะไปไหน....ไม่สิจะไปไหนก็ไม่สำคัญ รีบไปแจ้งทุกคนให้เก็บของ พวกเราจะเปลี่ยนแผนไปไล่ล่าพวกมันแทน!!」

เมื่อได้ยินคำสั่งของผม เคย์โกะจังก็รีบไปบอกทุกคนให้เก็บข้าวของเพื่อเตรียมตัวออกไล่ล่า ความเร็วสูงสุดของไอออนฮาวล์นั้นคือ 200 กิโลเมตรต่อชั่วโมง ด้วยความเร็วเท่านี้ ต่อให้ใช้เจลโล่ความเร็วสูง พวกทหารของกองทัพกบฏไม่มีทางหนีพวกเราได้พ้นอย่างแน่นอน

จากนั้นผมก็ส่งข้อความไปหา ยูเมะจัง ไอโกะจังและยูยะให้ประจำอยู่ที่จุดเดิม เนื่องจากยังไม่สามารถแน่ใจได้ว่าทหารของกองทัพกบฏจะถอยทัพไปทั้งหมดหรือไม่ ดังนั้นหากอะไรเกิดขึ้นก็จะได้ให้พวกนั้นเป็นคนจัดการ

ยูยะตอบรับคำสั่งผมโดยไม่มีการสงสัยใดๆ ยูเมะจังส่งข้อความหวานๆกลับมาเล็กน้อยพร้อมกับบอกว่าจะพยายามทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด ส่วนไอโกะจังนั้นส่งข้อความมาบอกให้ผมระวังตัว ดูเหมือนเธอจะเป็นห่วงผมมากพอดู ดังนั้นผมจึงส่งข้อความกลับไปหาไอโกะว่า

『ผมจะไม่ยอมตายก่อนจะได้เป็นเจ้าของหัวใจของเธอหรอกน่า』

มันเป็นคำพูดของตัวละครหนึ่งที่ผมชื่นชอบน่ะ ผมน่ะคิดว่ามันเป็นคำพูดที่เข้ากับสถานการณ์ในตอนนี้ กับไอโกะจังแล้วดูเหมือนช่วงหลังมานี้ผมจะยุ่งจนไม่ค่อยมีเวลาให้กับเธอ บางทีหลังจบสงครามผมคงต้องชวนเธอไปเดทซักครั้งแล้วล่ะนะ

「ทุกคนเตรียมพร้อมหมดแล้วค่ะ ทัตสึยะซัง」

「ถ้างั้นก็ไปจัดการกับพวกทหารชั่ว และช่วยเหลือเหล่าทาสเผ่ามนุษย์สัตว์กันเถอะ!!」

「「「「โอ้!!!」」」」

สำหรับเส้นทางที่กองทัพกบฏมุ่งหน้าไปนั้น ยูฟีน่าคิดว่าเป็นเส้นทางสำหรับกลับไปยังเมืองเอเกีย เมืองเอเกียนั้นเป็นเมืองป้อมปราการขนาดใหญ่ที่มีท่าเรือสำหรับกองทัพอยู่ด้วย ในเมืองมีทหารประจำการอยู่ประมาณ 2000 คน และมีประชากรอยู่มากถึง 20000 คน

「ถ้าปล่อยให้พวกทหารกบฏกลับไปถึงเมืองเอเกียล่ะก็ คงจะยุ่งยากมากเลยนะคะ」

ยูฟีน่าพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่ถึงแม้เธอจะพยายามปิดบังยังไงผมก็ยังรู้สึกได้ถึงความกังวลภายในใจของเธอ

「ไม่ลองเจรจากับขุนนางผู้ปกครองเมืองเอเกียดูก่อนเหรอคะ」

คาโอริจังให้ความเห็นว่าพวกเราควรจะเลือกเจรจากับขุนนางผู้ปกครองเมืองมากกว่าเข้าปะทะกับกำลังทหารของศัตรูโดยตรง ตามจริงแล้วมันก็ควรจะเป็นตัวเลือกแรกเสียด้วยซ้ำ เพียงแต่.....

「บารอนเอลเก้น เจอร์ราร์ด ผู้ปกครองเมืองเอเกียเป็นลูกเขยของบารอนวิลเลี่ยม เฮกไมน์ กับเรื่องที่เกิดขึ้นในครั้งนี้บางทีเจ้านั่นอาจจะเป็นคนบงการก็ได้ การเข้าไปเจรจากับคนแบบนี้น่ะมันอันตรายเกินไป」

「คาโอริซามะอาจจะไม่ทราบ แต่บารอนเอลเก้นนั้นเป็นขุนนางที่รับมือได้ยาก ไม่เพียงแค่เป็นลูกเขยของบารอนวิลเลี่ยม แต่เค้ายังหเป็นขุนนางที่ขึ้นชื่อว่าเจ้าเล่ห์และเหี้ยมโหด เค้ากำจัดทุกคนที่ขวางทางแม้จะเป็นสายเลือกเดียวกัน จนในสุดเค้าก็สามารถขึ้นมาปกครองเมืองเอเกียได้ ซึ่งในตอนนั้นเค้ามีอายุเพียงแค่ 14 ปีเท่านั้น เป็นขุนนางประเภทที่ชั้นไม่อยากจะต่อรองด้วยเป็นที่สุดเลยล่ะค่ะ」

ในอดีตนั้นยูฟีน่าเคยพบกับบารอนเอลเก้นอยู่หลายครั้ง เนื่องจากอายุห่างกันไม่มากเธอจึงเป็นหนึ่งในคู่ดูตัวของบารอนเอลเก้น เพราะเหตุนั้นจึงทำให้เธอศึกษาเรื่องราวเกี่ยวกับอีกฝ่ายมามากพอดู

「ทัตสึยะซังมองเห็นพวกกองทัพกบฏแล้วค่ะ!!」

ในระหว่างที่พวกเรากำลังพูดคุยกันอยู่นั้น มายุจังที่ทำหน้าที่คนขับก็หันมาบอกกับทุกคน

เมื่อได้ยินที่มายุจังพูดทุกคนก็ทำการตรวจเช็คอุปกรณ์และอาวุธเป็นครั้งสุดท้าย ในตอนนี้ไอออนฮาวล์ 2 คันของพวกเราอยู่ห่างจากท้ายแถวของกองทัพกบฏไม่ถึง 200 เมตร

ที่ท้ายแถวของกองทัพกบฏนั้นเต็มไปด้วยรถลากจำนวนมาก บนรถลากพวกนั้นมีกรงเหล็กขนาดใหญ่ที่บรรทุกพวกทาสเผ่ามนุษย์สัตว์อยู่ สภาพของพวกทาสเผ่ามนุษย์สัตว์นั้นแค่มองดูจากระยะไกลก็รู้ได้ว่าย่ำแย่ แต่ถึงอย่างนั้นพวกเราก็จำเป็นต้องเมินเฉยและทำการกำจัดทหารของกองทัพกบฏทั้งหมดเสียก่อน

ผมส่งข้อความไปบอกเคย์โกะจังที่อยู่บนไอออนฮาวล์อีกคันหนึ่งให้เร่งความเร็วขึ้น และเริ่มโจมตีกองหน้าของกองทัพกบฏด้วยเวทมนต์ระยะไกล

ปาร์ตี้ของผมในครั้งนี้นอกจากผมแล้วก็มี มายุจัง คาโอริจัง เคย์โกะจัง ยูกะจัง และนานามิจัง นานามิจังเป็นเด็กสาวที่สามารถใช้เวทความมืดได้ เวทความมืดนั้นถึงแม้ความรุนแรงจะไม่เท่าเวทธาตุอื่นๆ แต่มันก็มีความสามารถในการทำลายจิตใจของของศัตรูโดยตรง จึงเรียกได้ว่าเป็นเวทมนต์ที่เหมาะแก่การปั่นป่วนศัตรูในสถานการณ์เร่งด่วนแบบนี้มากเลยทีเดียว

หลังจากนั้นไม่นานกลุ่มของเคย์โกะจังก็เริ่มทำการโจมตี บริเวณกองหน้าของกองทัพกบฏถูกลูกธนูน้ำแข็งและลูกธนูความมืดจำนวนมากพุ่งเข้าใส่จนทำให้ต้องหยุดการเดินทัพ

แต่ถึงแม้จะเป็นการจู่โจมโดยไม่ให้ตั้งตัว พวกทหารกบฏก็สามารถปรับรูปขบวนทัพมาเป็นรูปแบบป้องกันได้อย่างรวดเร็ว แต่ถึงแม้พวกทหารจะสามารถต้านทานเวทมนต์ขนาดเล็กได้ พวกนั้นก็ไม่มีวิธีรับมือเวทมนต์ขนาดใหญ่ที่กำลังจะตามมาอยู่ดี

สุดท้ายกองหน้าของกองทัพกบฏก็ถูกเวทน้ำแข็งและความมืดถล่มจนแทบไม่เหลือซาก พวกทหารกองกลางที่ยังเหลือรอดต่างก็ตกอยู่ในความปั่นป่วน แล้วก็ถึงคราวของผมและกองทหารรักษาการณ์แห่งออร์ธรอสกันบ้าง

ผมสั่งให้มายุจังขับไอออนฮาวล์พุ่งเข้าไปกลางวงของกองทัพกบฏ พวกทหารกบฏที่กำลังสับสนถูกมายุจังขับชนกระเด็นออกไปมากมาย

「ถ้าพวกแกไม่อยากตายก็วางอาวุธแล้วยอมแพ้ซะ!!」

ท่ามกลางกองทหารกบฏผมเดินลงมาจากไอออนฮาวล์และตะโกนออกไป

「พวกแก!! พวกแกเป็นใครกันแน่ แล้วไปเอาไอ้ยานพาหนะแปลกๆนั่นมาจากไหนกัน」

ทหารนายหนึ่งถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงโกรธเกรี้ยว

「ขอโทษทีผมยังไม่ได้แนะนำตัวงั้นสินะ ผมชื่อมาเอคาวะ ทัตสึยะ เป็นผู้ปกครองอาณาจักรออร์ธรอส ที่มาในวันนี้ก็เพราะพวกแกมาทำให้ว่าที่ภรรยาของผมร้องไห้น่ะ」

「ชะ ชั้นไม่ได้ร้องไห้นะคะ!!」

เมื่อได้ยินที่ผมพูดยูฟีน่าก็รีบลงจากไอออนฮาวล์แล้วปฏิเสธขึ้นมาทันที สีหน้าเวลาเขินของเด็กสาวอายุ 12 ปีนั้นกระตุ้นอารมณ์ของผมได้มากเลยทีเดียว แต่เพราะอยู่ในถานการณ์แบบนี้ผมจึงต้องอดทนเอาไว้ก่อน

「นั่นมันท่านหญิงยูฟีน่านี่!!」

「ตามหาตัวตั้งนาน สุดท้ายก็มาหาพวกเราเองเลยเรอะ」

「ไม่ต้องกลัวทุกคน!! พวกเรามีมากกว่าเยอะ ท่านบารอนจะให้รางวัลอย่างงามแก่ผู้ที่จับท่านหญิงยูฟีน่าได้ ส่วนพวกที่เหลือฆ่าทิ้งได้ตามใจชอบ ลุยเลย!!」

「「「「โอ้!!!」」」」

ทหารของกองทัพกบฏกู่ร้องเสียงดังก้อง นั่นก็เป็นเพราะเป้าหมายที่ตามหามานานได้มาอยู่ตรงหน้า ถึงแม้ผมจะไม่คิดว่าพวกนั้นจะมีกำลังใจขึ้นเพราะเรื่องแบบนี้ แต่แบบนี้ก็ทำให้เรื่องง่ายขึ้น เพราะไม่ต้องกังวลว่าพวกที่ปล่อยให้รอดชีวิตจะหันมาแว้งกัดพวกเราเมื่อไหร่

「กองทหารรักษาการณ์แห่งออร์ธรอสจงฟัง!! ฆ่าพวกมันทิ้งให้หมดไม่ต้องมีการปราณี!!」

「「「「โอ้!!!」」」」

เมื่อได้ยินคำสั่งเหล่าทหารรักษาการณ์ในชุดเกราะสีดำที่ลงมาจากไอออนฮาวล์ก็วิ่งเข้าไปปะทะกับทหารของกองทัพกบฏ ดาบ หอกและขวานต่างฟาดฟันใส่ทหารของกองทัพกบฏโดยไม่มีการลังเล ทุกครั้งที่พวกเค้าตวัดดาบเหล่าทหารกบฏก็จะหัวขาดกระเด็น ทุกครั้งที่พวกนั้นแทงหอกเหล่าทหารกบฏก็ทรุดและจะล้มลงไป

มายุจังกับยูฟีน่าก็จับคู่กันถล่มเหล่าทหารกบฏด้วยความเชี่ยวชาญ ชุดเกราะของยูฟีน่านั้นได้ไอริจังช่วยสร้างขึ้นให้เมื่อตอนเช้ามืด มันเป็นชุดเกราะสีขาวที่มีลวดลายสีทองสวยงาม ในตอนแรกผมก็กังวลอยู่ว่าเธออาจจะไม่ชินแต่จากที่ดูเธอต่อสู้แล้วก็เหมือนจะไม่เป็นไรล่ะนะ

ส่วนผมกับคาโอริจังก็วิ่งตามไปเพื่อคอยตามสนับสนุนพวกเขาจากทางด้านหลัง ผมเหวี่ยงค้อนในมือเข้าใส่พวกทหารกบฏอย่างต่อเนื่อง ถึงแม้จะไม่ได้ออกแรงมากนักแต่ก็ทำให้พวกนั้นกระเด็นลอยขึ้นสูงกว่า 10 เมตรและร่วงลงมาตาย

คาโอริจังนั้นใช้เวทกาลเวลาของเธอคอยสนับสนุนทุกคน ทั้งเพิ่มความเร็วให้กับพวกเราและลดความเร็วของศัตรู ใช้เวลาเพียงไม่ถึงชั่วโมงพวกเราก็สามารถกวาดล้างกองทัพทหารของพวกกบฏไปจนเกือบจะหมดสิ้น

ส่วนพวกที่พยายามจะหนีรอดไปนั้นผมฝากให้กลุ่มของเคย์โกะจังตามไปจัดการจนหมด

หลังจัดการศัตรูทั้งหมดแล้วผมก็ให้คาโอริจังและพวกกองทหารรักษาการณ์เข้าไปช่วยเหลือเหล่าทาสเผ่ามนุษย์สัตว์ที่ถูกจับขังเอาไว้ในกรง

ส่วนตัวผมนั้นแน่นอนว่ามีเรื่องอย่างอื่นที่ต้องทำอยู่ นั่นก็คือการพามายุจังและยูฟีน่าไปปลดปล่อยอารมณ์ที่ได้อดกลั้นเอาไว้จนถึงตอนนี้ยังไงล่ะ