ตอนจบ คุณคือใครหรือคะ

5 ปีผ่านไปหลังจากที่ปีศักราชใหม่ได้เริ่มต้นขึ้น ช่วงเช้าของวันที่ 14 เดือน 2 ศักราชลอสเตรียที่ 6

-- มุมมองของทัตสึยะ --

หลังจากที่ผมได้ใช้เวลามากมายเพื่อออกค้นหาและเข้าต่อสู้กับเหล่ามอนสเตอร์โบราณอย่างยากลำบากจนสามารถรวบรวมชิ้นส่วนของศิลาแห่งพระเจ้ามาได้จนครบ ในที่สุดวันนี้ผมก็สามารถช่วยฟื้นคืนพลังทั้งหมดให้กับเอริจังผู้ที่มีตำแหน่งเป็นพระเจ้าเลโลเชียในปัจจุบันคนนั้นได้สำเร็จ

และก็ตามสัญญาที่เธอได้ทำไว้กับตัวผมในอาณาเขตแห่งพระเจ้า ในวันนี้เป็นวันที่ผมจะได้พบกับเธอคนนั้นอีกครั้ง มันเป็นวันที่ผมได้เฝ้าอดทนรอคอยมาตลอด....มันเป็นวันที่ผมได้เฝ้าอดทนรอคอยอย่างใจจดใจจ่อ มันเป็นวันที่ผมได้เฝ้านับวันนับคืนรอมาอย่างยาวนานกว่าตลอดช่วงเวลา 6 ปี....

ในวันนี้เป็นวันที่ผมจะได้เห็นดวงตาและเรือนผมสีเงินที่แสนงดงาม วันที่ผมจะได้เห็นรอยยิ้มซุกซนที่กระตุ้นหัวใจให้เบิกบาน วันที่ผมจะได้ยินเสียงอันสดใสไพเราะราวกับต้องมนต์เสน่ห์ วันที่ผมจะได้สัมผัสกับนิ้วมือที่อ่อนโยนและบอบบาง....มันเป็นวันที่ผมจะได้มีโอกาสได้เห็นเธอกลับฟื้นคืนมามีชีวิตอีกครั้ง.....

「....ผมจะเข้าไปด้านในล่ะนะ」

ผมพูดกับอดีตเมดโลลิที่ได้เติบโตเป็นสาวสวยที่คอยยืนอยู่ด้านหน้าประตูห้องส่วนตัวของเธอคนนั้นด้วยรอยยิ้มเหมือนกับเช่นทุกวัน แต่ถึงจะพูดออกไปแบบนั้น ภายใต้รอยยิ้มของผมในวันนี้ก็ยังมีบางอย่างที่แตกต่างกันออกไป นั่นก็เพราะรอยยิ้มของผมในวันนี้นั้นได้แฝงไปด้วยความตื่นเต้น มันเป็นรอยยิ้มออกมาจากหัวใจซึ่งกำลังร่ำร้องเรียกหาเธอคนนั้นอย่างรุนแรง

「เชิญด้านในได้เลยค่ะ ทัตสึยะซามะ」

「ขอบใจนะ ราเวียจัง」

หลังจากที่ราเวียจังได้ส่งยิ้มตอบกลับมาให้ผม เธอก็ได้เปิดประตูออกเพื่อให้ผมได้เข้าไปด้านใน บรรยากาศภายในห้องนั้นช่างสดใสและอบอุ่น มันเป็นบรรยากาศที่แตกต่างไปจากทุกวันซึ่งดูเงียบเหงา ดอกลิลลี่สีขาวและกุหลาบสีเงินมากมายได้ถูกนำมาจัดเรียงเอาไว้บนเจกันและตามชั้นวางต่างๆ ผ้าม่านสีขาวปลิวไสวไปตามสายลมอ่อนๆที่พัดผ่านเข้ามาภายใน

「คุณ...คือใครหรือคะ ?」

เสียงของเด็กสาวที่แสนจะไพเราะดังมาจากทางด้านนอกของระเบียงห้อง และเมื่อผมหันไปมอง สิ่งที่ปรากฏในเห็นนั้นก็คือภาพของเด็กสาวแสนงดงามที่ผมรู้จักเป็นอย่างดี เรือนผมสีเงินของเธอปลิวไสวและเปล่งประกายระยิบระสะท้อนกับแสงแดดในยามเช้า เธอได้หันมามองด้วยรอยยิ้มเล็กๆบนใบหน้า

「ผม.....คือคนที่จะรักและมอบอนาคตที่มีแต่ความสุขให้กับเธอ.....」

ผมเดินเข้าไปกุมมือเธอและพูดความรู้สึกที่ผมได้เก็บมันอยู่แต่ภายในหัวใจของผมตลอดเวลา 6 ปีออกไป ถึงแม้ความจริงผมจะมีเรื่องราวอีกมากมายเหลือที่ผมอยากจะบอกและพูดกับเธอ แต่ในตอนนี้ผมคิดว่ามันคงจะเร็วเกินไปที่จะให้ตัวเธอที่พึ่งจะฟื้นขึ้นมาได้รับรู้

กับตัวเธอพึ่งจะฟื้นคืนสติกลับมาแค่เพียงไม่นานนั้น ร่างกายของเธอคงจะยังไม่พร้อมที่จะรับภาระหนัก ยิ่งความทรงจำของเธอที่เคยมีอยู่ทั้งหมดนั้นได้สูญสลายไปพร้อมกับดวงวิญญาณที่ได้สูญเสียแล้วด้วย จิตใจของเธอในตอนนี้คงจะต้องรู้สึกกังวลใจเป็นอย่างมากแน่ๆ หลังจากนี้พวกเรายังมีเวลาที่จะได้พูดคุยกันอีกมาก เพราะงั้นผมจึงไม่อยากที่จะสร้างภาระเพิ่มให้กับเธอในตอนนี้

 「ถึงแม้ชั้นจะจดจำใบหน้าและน้ำเสียงของคุณไม่ได้ แต่ภายในหัวใจของชั้นกลับรู้สึกอบอุ่น ชั้นรู้สึกคุ้นเคยกับถ้อยคำที่ออกมาจากปากของคุณมากเลยล่ะค่ะ.......ไม่แน่ว่าบางทีตัวชั้นในอดีตเองก็คงจะเคยได้ยินคำพูดหวานๆแบบนั้นจากคุณมาก่อน........คุณ....ชื่ออะไรหรือคะ ?」

เธอได้ถามชื่อของผมออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพร้อมๆกับดึงมือของเธอออกไปจากมือของผมที่ได้กุมมือเธอเอาไว้ จากนั้นเธอก็ยกมือขึ้นไปลูบไล้ตามเส้นผมสีเงินยาวๆของเธอด้วยท่าทางเขินอายเล็กน้อย แต่ถึงแม้เธอจะรู้สึกเขิน ดวงตาสีเงินของเธอก็ยังคงจดจ้องมาที่ผมเพื่อรอคอยคำตอบ

「ผมชื่อ มาเอคาวะ ทัตสึยะ หลังจากนี้ก็ต้องขอฝากด้วยอีกครั้งนะ เอริจัง」

「มาใช้คำสุภาพกับเด็กสาวอย่างชั้นที่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกเสียจากยอมตอบรับทุกความต้องการของคุณแล้วเนี่ย.....ช่างเป็นคนที่แปลกจริงๆเลยนะคะ...ทัตสึยะ...ซามะ...」

เอริจังตอบผมกลับมาด้วยรอยยิ้มแสนอ่อนโยนที่แสนจะงดงาม ภาพของเธอที่ส่งรอยยิ้มมาให้กับผมโดยมีฉากของดวงอาทิตย์ที่กำลังขึ้นอย่างช้าๆนั้นช่างเป็นภาพที่น่าประทับใจจนไม่มีทางที่จะลืมเลือนไปได้.....ขอบคุณนะเอริจัง....ขอบคุณที่ช่วยทำให้ผมได้พบกับเอริจังอีกครั้ง

15 ปีผ่านไปหลังจากวันที่เอริได้สติกลับคืนมา ช่วงบ่ายของวันที่ 21 เดือน 4 ศักราชลอสเตรียที่ 21

-- มุมมองของมาเรีย --

ชั้น มาเรีย ออร์ เอลเรีย อดีตไวส์เคานต์หญิงผู้นำตระกูลเอลเรีย 1 ใน 12 ตระกูลขุนนางที่ได้รับมอบหมายจากผู้ปกครองอาณาจักรออร์ธรอส ให้ดูแลอาณาเขตเมืองปริมนทลซึ่งอยู่รอบเมืองหลวงสเตรเชีย『เมืองแห่งสวนดอกไม้เอลเรีย』

「ท่านแม่คะ!! ช่วยสอนเวทมนต์ให้พวกเราด้วยสินะคะ!!」

「มาเรียซามะ!! พวกเราเองก็อยากเป็นจอมเวทเหมือนกับในหนังสือภาพพวกนี้นะคะ!!」

ลูกสาวคนเล็กของชั้นและลูกสาวคนโตของเอริซามะเพื่อนสนิท พวกเธอทั้งสองได้เข้ามากอดแขนของชั้นคนละข้างอย่างแนบแน่นและพูดขึ้นมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม น้ำเสียงของพวกเธอทั้งสองคนนั้นดูตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

「อะร๊า พวกลูกพึ่งจะอายุได้ 6 ปีเองไม่ใช่เหรอจ๊ะ ถ้าอยากจะเรียนเวทมนต์ล่ะก็ ต้องรอให้อายุ 8 ปีเป็นอย่างน้อยนะจ๊ะ」

ชั้นตอบพวกลูกๆกลับไปด้วยรอยยิ้ม ตามกฎของอาณาจักรออร์ธรอสแล้วนั้น หากยังอายุไม่ถึง 8 ปีก็จะไม่ได้รับอนุญาตให้ฝึกฝนการใช้เวทมนต์ นั่นก็เพราะมันจะทำให้ร่างกายได้รับภาระหนักเกินไป และยังอาจจะส่งผลกระทบไปกับอัตราการเจริญเติบโตของร่างกายอีกด้วย

「แต่ว่าโอนี่ซามะก็ยังได้ฝึกเวทมนต์ตั้งแต่ 3 ขวบเลยนี่คะ!! นู๋เองก็อยากจะรีบเป็นจอมเวท แล้วก็จะได้ออกไปช่วยพวกท่านพ่อเร็วๆนี่นา!!!」

「ใช่แล้วล่ะค่ะมาเรียซามะ!! พวกเราเองก็อยากไปที่โลกอีกฝั่งหนึ่งพร้อมๆกับพวกท่านพ่อท่านแม่ด้วยนะคะ!!」

ทั้งสองคนพูดออกมาด้วยสีหน้าอิจฉาพร้อมกับเขย่าแขนของชั้นไปพร้อมกัน แต่ถึงแม้พวกเธอจะอยากเรียนเวทมนต์มากแค่ไหน ก็แน่นอนว่าชั้นไม่มีทางที่จะละเมิดกฏที่นายท่านเป็นคนตั้งขึ้นอย่างแน่นอน

「อะร๊า พวกลูกเอาตัวเองไปเทียบกับมาเลทโต้ไม่ได้หรอกนะจ๊ะ เพราะมาเลทโต้น่ะเป็นเด็กที่พระเจ้าเลโลเชียได้ประทานมาให้จึงได้รับการยกเว้นเป็นกรณีพิเศษ

แต่สำหรับพวกลูกน่ะมันยังเร็วเกินไป เพราะงั้นก็ยอมแพ้แล้วไปตั้งใจฝึกฝนร่างกายให้พร้อม ในอีก 2 ปีข้างหน้าจะได้สามารถเริ่มต้นเรียนรู้เวทมนต์ได้โดยไม่ตัดขัดจะดีกว่านะจ๊ะ」

ชั้นพูดพร้อมกับลูบหัวของทั้งสองคนอย่างอ่อนโยนพร้อมกับนึกถึงเรื่องของนายท่าน ในตอนนี้ทั้งนายท่านและมาเลทโต้คงจะไปเดินทางถึงยังโลกฝั่งนั้นแล้ว....

-- มุมมองของมาเลทโต้ --

「ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงสักทีนะครับ คุณพ่อ」

「ชั้นขอเตือนนายเอาไว้ก่อนนะมาเลทโต้ ถึงแม้ว่านายจะเป็นลูกชายคนโต แต่ชั้นก็ไม่คิดจะยกเด็กสาวน่ารักๆที่จะได้เจอหลังจากนี้ให้นายง่ายๆหรอกนะ!!」

คุณพ่อของผมตอบกลับมาด้วยสีหน้าจริงจัง ทั้งๆที่คุณพ่อมีภรรยามากกว่า 100 คน ทั้งๆที่ผมไม่สามารถจำชื่อเหล่าภรรยาของคุณพ่อได้หมด ทั้งๆแบบนั้นคุณพ่อก็ยังคิดจะหาภรรยาคนใหม่มาเพิ่มอีกงั้นเหรอ.....ช่างเป็นคุณพ่อที่พลังงานเหลือล้นไม่มีใครเทียบได้เลยจริงๆ....

「โอโต้ซามะ!! มาเลทโต้นี่ซามะ!! ในที่สุดพวกเราก็มาถึงแล้วนะคะ!!」

หนึ่งในน้องสาวต่างแม่ของผมวิ่งเข้ามาพูดกับพวกเราด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น...

「ใช่แล้วล่ะ!! ในที่สุดวันนี้ที่รอคอยมาสนนานก็มาถึงสักที คราวนี้แหละผมจะถล่มไอ้พวกสัตว์กลายพันธุ์และพวกชั่วร้ายทั้งหลายให้เกลี้ยง!!! ผมจะช่วยทุกคนในญี่ปุ่นให้เป็นอิสระจากพวกมันให้ได้!!!」

ผมกำมือขวาชูขึ้นไปบนฟ้าและตะโกนออกไป......ซึ่งมันก็เป็นในเวลาเดียวกันกับที่เรือเหาะของพวกเราทะลุออกไปจากการวาร์ปข้ามห้วงมิติ และภาพที่ปรากฏออกมาตรงหน้าของพวกเรานั้น ก็คือเมืองหลวงโตเกียวที่พังทลายจากการถูกโจมตีในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 3 เช่นเดียวกับก่อนที่ผมจะเสียชีวิตลงไป โดยในช่วงเวลาปัจจุบันที่พวกเราได้มาถึงนั้น พื้นที่เกือบทั้งหมดในญี่ปุ่นได้ถูกพวกสัตว์กลายพันธุ์เข้าทำลายร้างและยึดครองไปเรียบร้อยแล้ว.....

-- -- -- -- -- -- -- จบเนื้อเรื่องหลักอย่างสมบูรณ์ -- -- -- -- -- -- --

「อุว๊า!! ในที่สุดก็เขียนจบแล้วนะคะ ท่านพ่อ」

「นั่นสินะ ถึงแม้จะข้ามมาเขียนตอนจบก่อนเลย แต่มันก็ถือว่าจบล่ะนะ」

「อุฟุฟุ!! สวัสดิ์ดีนะคะทุกคน เค้าเอเวลิเด้ เอเลคตร้า เอโดวีน่า เอฟีเล่ รอน เอเลนเดียร์ เองค่ะ วันนี้เค้าได้รับงานให้มาช่วยท่านพ่อบอกลากับผลงานเรื่องแรก ยังไงก็ฝากตัวด้วยนะค๊า!!!」

「ผมเองก็ขอราตรีสวัสดิ์.......เอ้ย....สวัสดิ์ดีทุกท่านที่ได้เข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้ของผมจนจบ ก่อนอื่นเลยก็ต้องขอขอบคุณมากๆเลยครับ」

「อุเย๊!!! วิ๊ดดดวิ๊วววว!!! อุเย๊!!! อุเย๊!!! วิ๊ดดดวิ๊วววว!!!」

「ไม่ต้องแหกปากทำเสียงแบบนั้นเพื่อสร้างบรรยากาศก็ได้นะ เอเวลิเด้จัง」

「อะร๊า!! แล้วท่านพ่อจะทำให้เค้าร้องเพลง เต้นรำ หรือจะให้แก้ผ้าแล้วโพสท่าลามกเพื่อสร้างบรรยากาศแทนงั้นเหรอคะ ?」

「นั่นสินะ ผมว่าเธอช่วยเต้นยั่วพร้อมกับถอดเสื้อผ้าออกทีละชิ้นๆ จากนั้นก็เซอร์วิสคนดูด้วยหน้าอกกับสะโพกแบนๆของเธอก็ดีเหมือนกัน」

「............」

「เธอก็ได้รับรู้ความจริงของวงการไอดอลมาแล้วไม่ใช่หรือไง ถ้าไม่เต้นยั่วและเข้าไปแจกเซอร์วิสให้พวกกรรมการด้วยร่างกายล่ะก็ มันไม่มีทางที่เธอจะผ่านการออดิชั่นได้หรอกนะ」

「ตะ แต่ว่าเค้า....เค้าเป็นไอดอลสายโลลิน่ารักๆ โมเอะๆ คิ้วๆ นะคะ....」

「งั้นเธอก็ทำท่าลามกให้มันออกมา โลลิน่ารักๆ โมเอะๆ คิ้วๆ ก็ได้นี่ ถ้าคิดจะเป็นไอดอลจริงๆก็ต้องทำได้หมดทุกสิ่งทุกอย่างสิ」

「............」

「เอาเถอะครับ เรื่องไร้สาระก็พอกันแค่นี้ สุดท้ายนี้ก็ขอให้ทุกท่านสนุกไปกับการติดตามนิยายเรื่องอื่นๆ และหากมีท่านสนใจนิยายเรื่องใหม่ของผมก็ลองไปติดตามอ่านกันดูได้นะครับ หรือถ้าท่านอยากจะได้โดจินลามกของเจ้าหญิงเอเวลิเด้ก็สามารถติดต่อมาหาผมได้หลังไมด์นะครับ!!」

「NOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO!!!!!!!!!」