ตอนที่ 17 การลาจากและการกลับมา

-- มุมมองของทัตสึยะ --

「จะรีบไปกลับตั้งแต่ตอนนี้เลยหรือคะทัตสึยะซามะ ? ก่อนที่เด็กคนนั้นจะเริ่มคลอด พวกเรายังพอมีเวลาเหลืออยู่อีกพอสมควรนะคะ」

เอริจังพูดพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ตัวผม เธอใช้สองมือเล็กๆของเธอแตะลงไปบนใบหน้าของผมเบาๆและส่งรอยยิ้มที่ดูน่ารักเล็กๆออกมา โดยเอริจังในวันนี้เธอได้สวมใส่ชุดเดรสที่ผมเป็นคนเลือกซื้อให้ด้วยตัวเอง ชุดเดรสสีขาวหรูหราที่มีออร่าเปล่งประกายสง่างามนั้นเข้ากับตัวเธอที่เป็นพระเจ้าอย่างมาก

「เป็นเธอเองไม่ใช่เหรอที่ไม่ยอมตามผมกลับไปด้วยน่ะ ? 」

「อ๊ะร่ะ มาโยนความผิดให้กับสุภาพสตรีแบบนี้ ช่างไม่เป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลยนะคะ」

「พูดเธอจะพูดแบบนั้นผมก็ไม่คิดจะเปลี่ยนใจหรอกนะ ผมมีเรื่องที่จะต้องรีบกลับไปจัดการแก้ไขอยู่อีกหลายเรื่องด้วย และผมก็อยากจะทำมันให้เสร็จก่อนที่เจ้านั่นจะเกิดน่ะ แต่ไม่ต้องห่วงไปหรอกนะ เพราะผมจะรักษาสัญญาที่ให้ไว้ ผมจะต้องกลับมาที่นี่อีกครั้งและพาเธอกลับไปอยู่ด้วยกันให้ได้อย่างแน่นอน เพราะงั้นก็ช่วยรอผมหน่อยนะ」

「เข้าใจแล้วล่ะค่ะ ไม่ว่ายังไงมันก็เป็นหน้าที่ของภรรยาที่จะต้องอดทนรอคอยจนกว่าสามีจะมารับสินะคะ อุฟุฟุ」

หลังพูดจบ ผมและเอริจังก็แลกเปลี่ยนริมฝีปาก พวกเราทั้งสองได้แลกเปลี่ยนความรักอันแสนจะเร่าร้อน ความรู้สึกต่างๆที่ยังคงตกค้างอยู่ทั้งภายในร่างกายและจิตใจของพวกเราได้เข้ามาสัมผัสและเชื่อมต่อกันจนทำให้ร่างกายของผมรู้สึกอบอุ่นไปทั่วทุกส่วนในร่างกาย

「พวกเธอเองก็ขอบคุณที่ช่วยเหลือผมตลอดเวลาที่ผ่านมามากเลยนะ และถึงแม้จะฟังดูเอาแต่ใจไปหน่อยที่ต้องพูดแบบนี้ แต่ในช่วงที่ผมไม่สามารถเข้ามาที่นี่ได้ก็ฝากดูแลเด็กสาวขี้เหงาของผมคนนี้ด้วยล่ะ」

และในขณะที่กำลังล่ำลาเอริจัง ตัวผมที่ยังคงโอบกอดเอริจังและลูบไล้เรือนผมสีเงินนุ่มๆของเธอก็ได้หันไปพูดขอบคุณเทพธิดาผู้รับใช้พระเจ้าทั้งห้าที่กำลังมองดูพวกเราสองคนด้วยรอยยิ้มแสนอบอุ่น ตลอดเวลาที่ผมได้หาข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องต่างๆในอาณาเขตแห่งพระเจ้านั้น พวกเธอทั้งห้าคนได้คอยช่วยตอบคำถามและยังคอยยื่นมาเข้ามาช่วยเหลือผมอยู่ตลอด ซึ่งนั่นก็ทำให้ผมก็รู้สึกขอบคุณพวกเธอจากใจจริง

「การดูแลรับใช้เลโลเชียซามะนั้นเป็นหน้าที่ของพวกเราอยู่แล้ว เพราะงั้นทัตสึยะซามะก็ไม่ต้องเป็นห่วงในเรื่องนี้และทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดเถอะค่ะ」

「เส้นทางหลังจากนี้ยังคงมีอุปสรรคอยู่อีกมากที่ต้องก้าวผ่าน แต่ชั้นก็จะรีบตามไปช่วยเหลือทัตสึยะซามะในทันทีที่สามารถเชื่อมต่อกับร่างทรงของชั้นได้ เพราะงั้นหลังจากนี้ก็ขอฝากตัวด้วยนะคะ」

「ชั้นเองก็อยากจะรีบเชื่อมต่อกับร่างทรงเพื่อที่จะได้ลงไปช่วยเหลือทัตสึยะซามะเหมือนกันนะคะ แต่เด็กคนนั้นดูจะไม่ค่อยเชื่อถือในเรื่องของเทพธิดาสักเท่าไหร่ เพราะงั้นก็ฝากทัตสึยะซามะช่วยจัดการกับเธอให้ด้วยนะคะ」

「ถึงแม้เด็กคนนั้นจะเฝ้าคิดถึงทัตสึยะซามะมากแค่ไหน แต่ยังไงก็ดูแลตัวเองอย่าหักโหมทำเรื่องลามกกับเธอมากเกินไปนะคะ อุฟุฟุ」

「หลังจากนี้คงจะได้พบกันพร้อมกับมากิแล้วสินะคะ เด็กคนนั้นยังคงรู้สึกผิดในเรื่องที่ผ่านมาทั้งหมดอยู่ เพราะงั้นในครั้งนี้คงจะต้องเป็นฝ่ายชั้นที่ขอให้ทัตสึยะซามะช่วยเหลือแทนแล้วล่ะค่ะ」

เฟรลาซ เอลไมน์ เมลดีน เซฟฟราน เลซาเรีย เทพธิดาทั้งห้าได้ตอบผมกลับมาด้วยน้ำเสียงที่แตกต่างกันออกไป แล้วก็เพราะหลังจากนี้ผมจำเป็นจะต้องพึ่งพาพลังร่างทรงพวกเธอเพื่อจัดการกับเทพธิดาผู้ทรยศ ดังนั้นความสัมพันธุ์ของพวกเราจึงเรียกได้ว่าพึ่งจะเริ่มต้นเพียงเท่านั้น

「ผมจะไม่ทำให้พวกเธอทุกคนต้องผิดหวังแน่ๆ เพราะงั้นจนกว่าที่พวกเราจะได้พบกันอีกครั้งก็รักษาตัวกันด้วย.....」

ไม่ทันได้พูดจนจบ ร่างวิญญาณชั่วคราวของผมที่กำลังโอบกอดและลูบไล้ไปตามส่วนโค้งเว้าบนร่างกายของเอริจังก็ได้ถูกห่อหุ้มด้วยแสงออร่าสีทอง ซึ่งนั่นก็เป็นสัญญาณว่าเวลาของผมในอาณาเขตแห่งพระเจ้านั้นได้หมดลงไปแล้ว....

เช้ามืดของวันที่ 18 เดือน 9 ศักราชเอลติซปีที่ 838

เมื่อผมลืมตาขึ้นมา สิ่งที่ผมได้เห็นนั้นก็คือเพดานห้องกว้างใหญ่สีขาวบริสุทธิ์ โดยที่เพดานนั้นได้ถูกประดับประดาไปด้วยโคมไฟระย้าหรูหราขนาดใหญ่ที่มีการสลักลวดลายสาวน้อยโมเอะซึ่งให้ความรู้สึกน่าหวนหา และถึงแม้ว่านี่จะเป็นช่วงเวลาเช้ามืดที่มีแสงสว่างส่องผ่านกระจกหน้าต่างเข้ามาเพียงเล็กน้อย แต่ความสวยงามของเครื่องเรืองภายในห้องที่ผมเคยใช้เวลาร่วมกับพวกเด็กสาวน่ารักๆนั้นก็ยังคงเปล่งประกายงดงามไม่ต่างจากเวลากลางวัน

「มาเรียจัง ที่เธอมาคอยเฝ้าดูแลอยู่เคียงข้ามผมตลอดเวลาที่ผมหมดสติไป ขอบคุณมากเลยนะ」

เมื่อผมหันไปที่ด้านข้างและได้พบกับเด็กสาวผมสีแดงที่กำลังตั้งท้องลูกชายของผมอยู่นั้น ผมก็เอื้อมมือที่ยังรู้สึกไม่ค่อยชินเท่าไหร่ออกไปสัมผัสใบหน้าแสนนุ่มนิ่มที่กำลังหลับของเธออย่างอ่อนโยน มาเรียจังที่ถูกผมสัมผัสเองก็ส่งรอยยิ้มแสนสุขกลับมาให้ผมทั้งที่ไม่รู้ตัว ดูเหมือนว่าเธอจะสามารถรู้สึกได้ถึงความรักที่แสนอบอุ่นของผมแม้ว่าเธอจะยังไม่ตื่นขึ้นมาก็ตามที

「.....นายท่านหรือคะ ? นะ นายท่าน นายท่านฟื้นแล้ว!!! นายท่านคะ!!!」

「รีบขยับตัวแบบนั้นเด๋วเจ้าเด็กนั่นที่อยู่ในท้องของเธอมันก็บ่นแย่หรอก แล้วก็....อืมมม....อรุณสวัสดิ์นะ มาเรีย….」

เพราะมาเรียจังตกใจที่เห็นผมตื่นขึ้นมา เธอจึงพยายามจะลุกขึ้นจากเตียงในทันที แต่ก็แน่นอนว่าผมไม่คิดจะให้เธอต้องฝืนร่างกายในช่วงเวลาใกล้คลอดแบบนี้ ดังนั้นผมจึงรีบเข้าไปพยุงตัวมาเรียจังและช่วยประครองตัวเธอให้นอนลงไปบนเตียงเหมือนเดิม

「.....นายท่านคะ!!! นายท่านคะ!!! นายท่านคะ!!! นายท่านคะ!!!」

มาเรียจังใช้มือทั้งสองข้างโอบกอดผมและค่อยๆหลั่งน้ำตาให้ความยินดีออกมา และเนื่องจากผมจะเข้าใจความรู้สึกของเธอเป็นอย่างดี ดังนั้นผมจึงไม่พูดอะไรและคอยปลอบโยนเธอสงบลงด้วยตัวเองอย่างเงียบๆ ไออุ่นจากร่างกายของมาเรียจังที่ผมไม่ได้รู้สึกถึงมานานนั้นให้ความรู้สึกที่ผ่อนคลายเป็นอย่างมาก กลิ่นหอมของชมพูกุหลาบที่ติดอยู่กับเรือนผมสีแดงนุ่มละมุนของเธอนั้นก็ให้ความรู้สึกอบอุ่บสบายใจอย่างบอกไม่ถูก

「ทัตสึยะซัง!!!! ทัตสึยะซัง!!! คิดถึงที่สุดเลยนะคะ!!!」

「สมกับที่เป็นสามีของท่านฮารุกะจังผู้แสนงดงามคนนี้ เลือกเวลาตื่นขึ้นมาในตอนที่ชั้นง่วงมากสุดๆไปเลยนะคะ」

「วะ!!!! โอนี่ซามะฟื้นขึ้นมาแล้วจริงๆด้วยล่ะค่ะ!!!! โอนี่ซามะซาม๊า!!!!」

ยูเมะจัง ฮารุกะจัง รูริโกะ ทั้งสามคนที่น่าจะได้รับแจ้งการตื่นของผมจากพวกเมดรีบวิ่งเข้ามาภายในห้องของผมทั้งๆที่ยังใส่ชุดนอนซีทรูวาบหวิบ กับพวกเธอที่เข้ามาโอบกอดพร้อมกับใช้หน้าอกนุ่มๆเข้ามาถูไถไปตามร่างกายของผมนั้น มันก็ทำให้ช่วงล่างของผมที่อดอยากจากสาวๆมานานได้ตื่นขึ้นมาในทันที

「ทัตสึยะซามะ!!!! ในที่สุดก็ฟื้นแล้ว.....อฮือ.....ฮือ.....」

「ทัตสึยะโอนี่จัง!!! ทำให้นู๋ต้องรอคอยมาตลอดเลยนะคะ!!!」

「อ๊ะร่ะ ตื่นขึ้นมาก็มีอารมณ์อยากจะทำเรื่องลามกเลยงั้นหรือคะ ? ทัตสึยะซามะเนี่ยไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆนะคะ」

หลังจากนั้นเพียงแค่ไม่กี่วินาที เฮเลน่าในชุดเดรสเจ้าหญิง ไอริจังในชุดนอนรูปสัตว์ อัลฟินจังในชุดเมด พวกเธอเข้ามาภายในห้องพร้อมกับกล่าวทักทายผมด้วยรอยยิ้มปนไปด้วยน้ำตา แต่เนื่องจากรอบตัวผมในตอนนี้ถูกโอบกอดจนไม่มีที่เลหือแล้ว เพราะงั้นพวกเธอจึงทำได้เพียงแค่เข้ามาใกล้ๆ

และถึงแม้จะไม่ได้เข้ามาถูกตัวผม แต่อัลฟินจังก็ยังสามารถรู้สึกถึงช่วงล่างที่กำลังตื่นเต้นของผมได้ในทันที แต่เนื่องจากเวลานี้เป็นช่วงเวลาน่าประทับใจในการที่ผมได้กลับมาพบกับทุกคน ดังนั้นผมจึงพยายามสงบอารมณ์ความใคร่เอาไว้ หรืออย่างน้อยก็ต้องรอไปจนกว่าพวกสาวๆจะสามารถสงบใจลงได้เสียก่อน

「อุว๊า!!!!  ทัตสึยะซามะฟื้นขึ้นมาแล้วจริงๆด้วยนะคะ!!!!」

「อะ อะโน ข ขอแสดงความยินดีที่ปลอดภัย น นะคะ!!」

「ทัตสึยะซัง!! ยินดีต้อนรับกลับมานะค๊า!!!!」

「นี่พวกเธอจะเสียงดังเกินไปแล้วนะยะ!!!! คิดว่าที่นี่มันที่ไหนกัน เจ้านั่นมัน....ทัตสึยะซามะน่ะพึ่งจะฟื้นขึ้นมาเองนะ」

หลังจากนั้น พวกภรรยาและชู้รักของผมอีกหลายคนก็ได้ทยอยพากันบุกเข้ามาภายในห้องพร้อมทั้งกล่าวคำทักทายด้วยรอยยิ้มและน้ำตา พวกเมดในที่อาศัยอยู่ในหอพักของคฤหาสน์ พวกอัศวินสาวที่ทำงานลาดตระเวนภายในตัวเมือง และพวกเพื่อนๆและลูกน้องของผมอีกหลายคนเองก็ได้เข้ามาทักทายกันอย่างต่อเนื่อง ซึ่งนั่นก็ทำให้ห้องกว้างใหญ่ของผมกลายเป็นห้องที่แคบไปในทันที

โดยในกลุ่มพวกสาวๆที่รีบเข้ามาหาผมนั้น มีอยู่หลายคนที่ไม่สามารถฝ่าผู้คนจำนวนมากเข้ามาได้ พวกเธอก็เลยได้พยายามใช้วิธีขี้โกงเล็กน้อย อย่างเวลน่าจังที่ตะโกนตักเตือนทุกคนเสียงดังออกไปว่า「นี่พวกเธอจะเสียงดังเกินไปแล้วนะยะ!!!!」นั่นก็ดูเหมือนจะเป็นแผนการสำหรับกำจัดคู่แข่ง

และแผนการของเธอมันก็เรียกว่าได้ผลดีมาก เพราะมันได้ส่งผลให้เธอสามารถแทรกผ่านกลุ่มพวกสาวๆเข้ามาซบไหล่และกล่าวทักทายผมแบบซึนเดเระว่า「ที่ทุกคนต้องมาวุ่นวายกันหมดแบบนี้ ก็เป็นเพราะทัตสึยะซามะเอาแต่นอนขี้เกียจไม่ยอมตื่นขึ้นมาสักที เพราะงั้นช่วยสำนึกผิดในสิ่งที่ทำลงไปด้วยนะคะ!!!!」

หรืออย่างน้องเมดโลลิฟิลิเน่จัง เธอนั้นถึงกับเลือกใช้เวทมนต์ออริจินัล「Original Magic!! Filine Magical Sky Drive!!」 เพื่อกระโดดขึ้นไปยืนบนเพดานและพุ่งเข้ามาชนหน้าท้องของผมด้วยรอยยิ้ม การที่เธอคิดวิธีแก้ไขปัญหาในสถานการณ์แบบนี้ได้ในทันทีนั้น มันเป็นการแสดงให้เห็นเลยว่าเธอนั้นได้เติบโตขึ้นเป็นอย่างมาก

แต่ในหมู่ผู้คนที่มากมายที่เข้ามาทักทายผมนั้น มากิจังกลับดูจะไม่ค่อยดีใจในการกลับมาของผมเท่าไหร่นัก แววตาของเธอนั้นดูห่างไกลจากแววตาที่เต็มไปด้วยพลังงานของเธอในสมัยที่พวกเราคบเป็นแฟนกันอย่างมาก แต่เพราะช่วงที่ผ่านมาผมได้แอบดูการใช้ชีวิตของเธออยู่บ่อยๆ ดังนั้นผมจึงเข้าใจในความรู้สึกอึดอัดกับสิ่งที่เธอได้ทำลงไปเป็นอย่างดี

「ทัตสึยะซัง!! ไหนๆก็ฟื้นขึ้นมาแล้ว เพาะงั้นวันนี้พวกเรามาจัดงานเลี้ยงฉลองโต้รุ่งกันดีกว่านะคะ!!!!」

「อ๊ะร่ะ แบบนั้นก็ดีเหมือนกันนะคะ ชั้นจะได้ถือโอกาสแนะนำตัวพวกเจ้าหญิงจากหลายๆประเทศที่รอพบทัตสึยะซามะด้วย!!」

「ถะ ถ้าจะจัดงานเลี้ยงขนาดใหญ่กะทันหันแบบนั้นล่ะก็ คงต้องรีบไปสั่งจองวัตถุดิบกันแล้วนะคะ!! โย๊ชชช วันนี้ชั้นจะทำอาหารให้สุดฝีมือเลย!!」

และในตอนที่ผมกำลังคิดถึงเรื่องของมากิจังอยู่นั้น ฮารุกะจังก็ได้เสนอให้จัดงานเลี้ยงต้อนรับผมแบบโต้รุ่งออกมา ซึ่งนั่นก็ทำให้พวกสาวๆหลายคนเริ่มไฟติดกับกับจัดเตรียมงาน พวกเมดหลายคนเองก็ดูจะอยากแสดงฝีมือกันอย่างเต็มที่ด้วย เพราะงั้นผมจึงได้ตกลงอนุมัติให้พวกเธอจัดการไปได้ตามใจชอบ 

แต่เนื่องจากช่วงเย็นของวันนี้จะเป็นช่วงเวลาสำคัญที่มาเรียจังจะให้กำเนิดลูกชายคนแรกของผม ดังนั้นผมจึงสั่งให้พวกเมดรีบแบ่งหน้าที่การทำงานกันให้ดี โดยงานเลี้ยงในวันนี้ผมได้สั่งให้จัดเป็นงานฉลองวันเกิดสำหรับลูกชายคนแรกของผมด้วย ซึ่งพอพวกเมดได้รู้ว่ามาเรียจังคลอดในช่วงเย็นวันนี้ พวกเธอก็รีบแบ่งหน้าที่ไปเตรียมตัวกันในทันที

「ทัตสึยะซังคะ ทำไมถึงได้รู้ว่ามาเรียจังจะคลอดเย็นนี้ล่ะคะ....」

ยูเมะจังถามผมออกมาด้วยสีหน้าแปลกใจ ซึ่งจะว่าไปแล้วมันก็นั่นสินะ เรื่องเกี่ยวกับการที่ผมได้ไปพบกับพระเจ้า และได้รับรู้เรื่องต่างๆมากมายนั้นก็คงจะต้องบอกให้ยูเมะจังและพวกเด็กสาวคนอื่นที่ถูกเลือกให้เป็นตัวแทนร่างทรงของเทพธิดาได้รู้ตัวอย่างเร็วที่สุดด้วย

แต่แล้วในตอนที่ผมกำลังคิดถึงเรื่องเกี่ยวกับเทพธิดาอยู่นั้น มากิจังก็ได้หันหลังและค่อยๆเดินไปจากประตูห้องของผมด้วยแววตาเศร้าๆ การจะปล่อยมากิจังให้ไม่ร่าเริงแบบนี้ต่อไปเองก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก ในเมื่อหัวใจของมากิจังยังคงมีเพียงแค่ผมคนเดียวอยู่ตลอดเวลาแม้จะถูกอัญเชิญมายังโลกใบนี้ มันก็เป็นหน้าที่ของผมที่จะต้องทำให้เธอกลับมาเป็นเด็กสาวร่าเริงเหมือนเมื่อก่อน

「ยูเมะจัง สำหรับเรื่องที่เธอถามมันมีรายละเอียดหลายส่วนเลยที่ไม่สามารถจะเล่าให้ทุกคนฟังได้ แล้วมันก็เป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนมากด้วย ดังนั้นผมจะขอเล่าให้ฟังเฉพาะกับคนที่มีความเกี่ยวข้องโดยตรงในเรื่องนี้

มาเรีย เอลิเซ่ ฟลอร่า โซเฟีย แล้วก็ไอโกะจังด้วย นอกจากทั้ง 5 คนรวมถึงยูเมะจังแล้วก็ขอให้คนอื่นๆกลับไปทำหน้าที่ของทุกคนได้เลยนะ....ไม่สิ....ก่อนหน้าที่ผมจะพูดถึงเรื่องนั้น ผมยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่จำเป็นจะต้องรีบทำให้เสร็จก่อน

ชิโฮะจัง มายุจัง ชิซึกุ นอกจากการจัดงานเลี้ยงโต้รุ่งในช่วงเย็นของวันนี้ที่ฮารุกะจังเป็นคนรับไปจัดการแล้ว ผมอยากจะขอให้พวกเธอช่วยจัดอีกงานหนึ่งให้หน่อยน่ะ เป็นประมาณงานอีเวนท์สำหรับเรียกกำลังใจจากผู้คนในเมืองน่ะ ส่วนเนื้อหาก็....」

「แสดงใบหน้าสุดชั่วร้ายออกมาในเวลาแบบนี้ได้เนี่ย เป็นทัตสึยะซังตัวจริงแน่นอนเลยนะคะ」

「ถึงจะยังไม่เข้าใจเท่าไหร่ แต่ไม่ว่าจะเป็นอีเวนท์รูปแบบไหนก็ขอให้บอกได้มาเลยค่ะ ครั้งนี้นู๋จะไม่ทำให้ผิดหวังแน่นอน!!」

「พึ่งตื่นมาไม่นานก็เริ่มคิดถึงการเพิ่มกำลังใจให้กับผู้คนในเมืองที่กำลังกังวลกับเรื่องราวที่ผ่านแล้วเนี่ย สมกับเป็นพี่เลยนะคะ!!」

ชิโฮะจัง มายุจัง และชิซึกุน้องสาวสุดที่รักของผมต่างก็ตอบรับผมกลับมาด้วยน้ำเสียงที่แสดงอารมณ์แตกต่างกันออกไป แต่ถึงแม้จะเป็นแบบนั้น พวกเธอทุกคนก็ยังพร้อมที่จะยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือผมด้วยรอยยิ้ม