ตอนที่ 19 ขอคืนดี

-- มุมมองของทัตสึยะ --

「ทั้งๆที่ถูกตามไล่ล่าถึงขนาดนั้น แต่ก็ยังสามารถหนีไปได้ ความสามารถของเธอสูงขึ้นกว่าเมื่อก่อนมากเลยนี่นา มากิจังของผมเนี่ย」

ผมพึมพำออกไปพร้อมกับมองดูมากิจังแฟนเก่าของผมผ่านหน้าจอมอร์นิเตอร์ที่ติดตั้งอยู่บนเรือเหาะขนาดเล็กในสภาพพรางตัว ภาพของเธอที่พยายามวิ่งหนีไปมาอย่างเอาเป็นในเอาตายในสภาพที่ชุดเสื้อผ้ากำลังค่อยๆหลุดลุ่ยออกไปทีละชิ้นจนแทบจะไม่เหลือนั้นเป็นภาพที่ผมแทบจะละสายตาไปไม่ได้

ถึงแม้มากิจังในตอนนี้จะมีความสามารถทางร่างกายสูงขึ้นเพราะเธอได้รับพรผู้กล้ามาจากเทพธิดาผู้ทรยศ และยังได้รับมานาจำนวนมากเพิ่มขึ้นมาจากการที่เธอได้มาเป็นร่างทรงให้กับเทพธิดาเลซาเรีย แต่หากเธอไม่ได้มีความพยายามมากพอในการฝึกฝนแล้วล่ะก็ พลังต่างๆที่เธอมีนั้นก็คงจะไม่สามารถแสดงออกมาได้อย่างเต็มที่ ซึ่งนั่นก็เรียกได้ว่าเป็นสิ่งที่น่าชื่นชมเป็นอย่างมาก

「พึ่งฟื้นกลับมาไม่ถึงวันก็คิดเรื่องชั่วร้ายออกมาได้ขนาดนี้....ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยจริงๆนะคะ」

「ไม่ต้องอิจฉาผู้หญิงคนอื่นมากถึงขนาดนั้นก็ได้นะ เวลน่าจัง เพราะถึงผมให้ความสำคัญกับมากิจังมากแต่ผมก็ไม่ได้ลืมเธอหรอกนะ กับตัวเธอที่มายืนร้องไห้ข้างเตียงผม แล้วยังคอยเฝ้าดูแลเอาใจใส่ผมมาตลอดช่วงหลายเดือนที่ผ่านมานี้...」

เพราะเวลน่าจังได้เริ่มแสดงอาการอิจฉาเล็กน้อยแบบน่ารักๆออกมา มันจึงทำให้ผมทนไม่ไหวแล้วรีบเอื้อมมือออกไปโอบไหล่และเริ่มลูบไล้เธออย่างอ่อนโยน ซึ่งนั่นก็ยิ่งทำให้เธอเขินมากขึ้นจนต้องรีบพูดปฏิเสธแบบซึนเดเระออกมา

「อิจฉาที่ไหนกันล่ะคะ!!! ใครมันจะไปอยากแก้ผ้าวิ่งหนีไปทั่วเมืองแบบนั้นกันล่ะคะ!!!! แล้วชั้นก็ไม่เคยไปยืนร้องไห้ข้างเตียงเพราะคิดถึงคุณมากจนทนไม่ไหวหรืออะไรแบบนั้นด้วยนะคะ!!! ใครมันแอบไปเล่าให้ฟังกันคะเนี่ย!!!」

เวลน่าจังที่ถูกผมโอบกอดพูดออกมาพร้อมกับหันไปมองทางโรน่าจังด้วยสายตาไม่พอใจ ดูเหมือนเธอจะคิดว่าเป็นโรน่าจังที่แอบมาเล่าเรื่องของเธอให้กับผมฟัง

「ทะ ทำไมถึงได้หันมองชั้นเหมือนกับว่าชั้นเป็นคนร้ายอะไรแบบนั้นล่ะคะ!!! ตั้งแต่ทัตสึยะซามะฟื้นขึ้นมาพวกเราก็อยู่ด้วยกันตลอดเลยนะคะ!!! แล้วไอ้เรื่องที่เธอยืนร้องไห้ที่ข้างเตียงทัตสึยะซามะมันเป็นเรื่องที่ทุกคนที่ทำงานอยู่ในคฤหาสน์รู้กันทั้งหมดแล้วด้วยนะคะ!!!」

「ทะ ทะ ทุกคนเลยหรือคะ!!!.....ตะ ต่อให้ทุกคนในคฤหาสน์รู้เรื่องกันหมดก็ตามที แต่ด้วยเวลาแค่นี้ก็คงจะไม่มีใครเอาเรื่องน่าอายของชั้นไปเล่าให้เจ้าหมอนี่ฟังในทันทีนอกจากเธอแน่นอนอยู่แล้ว!!! ก็เธอน่ะ หลายเดือนมานี้ชอบเอาเรื่องน่าอายของชั้นไปเล่าให้พวกเด็กสาวที่เข้ามาใหม่ฟัง จนพวกเธอหลายคนเริ่มจะไม่เคารพชั้นแล้วนะ!!!」

เนื่องจากการทะเลาะกันระหว่างเวลน่าจังและโรน่าจังนั้นเป็นเรื่องปกติที่เกิดขึ้นเป็นประจำ ดังนั้นผมจึงไม่คิดจะห้ามพวกเธอและตัดสินใจที่จะดึงตัวพวกเธอทั้งคู่เข้ามาในอ้อมกอดของผมพร้อมกันแทน

「อ๊ะ!!! ชะ ชะ ชั้นไม่ได้หมายความว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนั่นมันเป็นเรื่องจริงหรอกนะคะ!!! ละ แล้วทำไมถึงต้องจับชั้นกับยัยอัศวินซุ่มซ่ามนี่เข้ามากอดแนบแน่นไปพร้อมกันแบบนี้ด้วยล่ะคะ!!!」

「มันช่วยไม่ได้ใช่มั๊ยล่ะ ? ก็ผมไม่ได้เจอกับพวกเธอสองคนมาตั้งหลายเดือน เพราะงั้นผมก็เลยรู้สึกคิดถึงพวกเธอทั้งสองคนมากสุดๆ ดังนั้นอย่างน้อยก็เพียงแค่วันนี้ เธอก็ช่วยตามใจผมหน่อยนะ เวลน่า โรน่า」

ผมตอบเวลน่าจังกลับไปตามที่ผมรู้สึกจากใจจริง ตลอดช่วงเวลา 8 เดือนที่ผ่านมานี้ผมนั้นทำได้แค่เพียงเฝ้ามองดูการกระทำของเด็กสาวทุกคนที่ผมรักโดยที่ไม่มีโอกาสจะได้สัมผัสร่างกายของพวกเธอ เพราะงั้นมันจึงทำให้ผมรู้สึกคิดถึงและโหยหาความอบอุ่นจากร่างกายของพวกเธอทุกคนเป็นอย่างมาก

「คะ คะ คิดถึงชั้นมากจนทนไม่ไหวเลยงั้นหรือคะ ? ถะ ถะ ถ้าแบบเป็นแบบนั้นจริงก็คงจะช่วยไม่ได้....ยังไงวันนี้จะยอมให้ก่อนก็ได้นะคะ!!! ตะ แต่ว่าหลังจากวันนี้ชั้นจะไม่ยอมแล้วนะคะ!!!」

「ทั้งๆที่ดีใจมากจนหน้าแดงก่ำแบบนั้นแต่ก็ยังจะเล่นตัวอีกหรือคะ ? แถมทุกครั้งที่เธอพูดแบบนี้ก็ไม่เห็นจะทำได้ตามที่พูดเลยสักครั้ง แล้วก็ทัตสึยะซามะน่ะ รักเธอมากเลยนะ เรื่องนั้นก็น่าจะรู้ตัวเองดีอยู่แล้วไม่ใช่หรือไงคะ!!!」

「เธอน่ะเงียบไปเลยนะยะ!!!」

หลังจากนั้น ผมก็ฟังเวลน่าจังและโรน่าจังเถียงกันไปมาในอ้อมกอดของผมด้วยความรู้สึกอบอุ่นสุดๆ ซึ่งก็แน่นอนว่าในระหว่างนั้นผมก็ยังคอยติดตามดูการดิ้นรนเอาตัวรอดของมากิจังไปพร้อมกันด้วย

「พึ่งจะผ่านไปได้เพียงแค่ 3 ชั่วโมง 22 นาทีก็มานาหมดแล้วงั้นเหรอเนี่ย ความสามารถในการตัดสินใจเลือกใช้พรผู้กล้าและการควบคุมปริมาณมานาให้เหมาะสมกับสถานการณ์ดูจะยังไม่ดีพอนะ แต่นี่ก็เป็นครั้งแรกด้วย เพราะงั้นได้แค่นี้ก็คงจะถือว่าใช้ได้แล้วล่ะนะ」

เมื่อถึงช่วงเวลาที่มากิจังเริ่มที่จะหาทางหนีไปไม่ได้เพราะมานาหมดแล้ว ผมก็สั่งให้เรือเหาะค่อยๆลดระดับความสูงลงไปจนถึงระดับที่เหมาะสมและเริ่มปล่อยม่านควันเวทมนต์จำนวนมากออกไปเป็นวงกว้าง โดยเหตุผลที่ต้องทำแบบนี้นั้นก็เพื่ออำพรางมากิจังจากผู้คนที่กำลังไล่ล่าตัวเธอ

หลังจากนั้นผมก็ใช้เชือกพิเศษเพื่อหย่อนตัวลงไปจากเรือเหาะและรีบคว้าตัวมากิจังที่กำลังตกใจเพราะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกลับมาบนเรือโดยไม่ให้มีใครรู้ตัว ด้วยระบบพรางตัวใหม่ล่าสุดของเรือเหาะจากหน่วยข่าวกรองนี้ แม้แต่พวกเราที่เป็นจอมเวทเองก็ยังเป็นเรื่องยากที่จะสามารถระบุตำแหน่งให้ถูกต้องได้

「ฟุเคี๊ยะ!!! ทัตสึยะซัง!!! ทะ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะคะ!!! พึ่งจะฟื้นขึ้นมาก็ควรจะนอนพักผ่อนอยู่ที่บ้านสิคะ!!」

มากิจังที่ถูกผมอุ้มขึ้นมาด้วยท่าเจ้าหญิงส่งเสียงออกมาด้วยความตกใจ ตัวเธอที่ดูลนลานไปพร้อมๆกับพยายามใช้มือปิดบังส่วนต่างๆของร่างกายที่แทบจะไม่เหลือเสื้อผ้าอยู่นั้นให้ความรู้สึกที่น่ารักน่าแกล้งมากๆ แต่ที่สำคัญที่สุดนั้นก็คือเธอยังคงเป็นห่วงร่างกายของผมทั้งๆที่ตัวเองอยู่ในสภาพย่ำแย่ และความอ่อนโยนของเธอมันก็ทำให้ผมอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้

「ในเวลาที่มากิจังสุดที่รักของผมกำลังลำบากอยู่เนี่ย จะให้ผมมานอนพักผ่อนอยู่ที่บ้านสบายๆคงไม่ได้อยู่ใช่แล้วใช่มั๊ยล่ะ」

「มะ มากิจังสุดที่รัก!!!!........มะ ไม่ใช่สิ!! อย่าคิดว่าคำพูดกลบเกลื่อนแบบนั้นจะสามารถหลอกลวงชั้นได้ทุกครั้งไปนะ แล้วเดิมทีอีเวนท์ลามกแบบนี้มันก็ต้องเป็นความคิดของทัตสึยะซังอยู่แล้ว!! เพราะงั้นความจริงแล้วทัตสึยะซังก็แค่อยากจะมาเห็นสภาพน่าอายของชั้นด้วยตาตัวเองใช่มั๊ยล่ะคะ!!!」

มากิจังที่ถูกผมจู่โจมด้วยคำพูดนั้นเผลอเขินอายและหน้าแดงไปชั่วครู่หนึ่ง แต่แล้วเธอก็รีบปรับอารมณ์และพยายามคิดถึงความหมายแท้จริงในคำพูดของผม ตัวเธอที่ได้คบหาเป็นแฟนกับผมอย่างจริงจังมากว่าครึ่งปีก่อนหน้าที่จะถูกอัญเชิญยังโลกใบนี้นั้นสามารถเข้าใจถึงความคิดที่แท้จริงของผมได้เป็นอย่างดี

「ถ้าเป็นแบบนั้นจริงแล้วเธอคิดจะทำยังไงล่ะ เธอจะเลิกรักผมแล้วเอาแต่หลบหน้าและคอยหนีผมไปตลอดหรือเปล่า ?」

「น๊ะ!! เรื่องแบบนั้นมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วล่ะค่ะ!!! ถ้าชั้นหนีไปอีกก็คงจะได้ถูกลงโทษด้วยเรื่องเลวร้ายแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีกใช่มั๊ยล่ะคะ!!! อ๊ะ!!? ยะ แย่แล้วสิ!!! ทัตสึยะซังเล่นช่วยให้ชั้นหนีมาแบบนี้ จะ จะ ถือว่าชั้นเป็นฝ่ายแพ้แล้วต้องไปแก้ผ้าวิ่งรอบเมืองหรือเปล่าคะเนี่ย!!!!」

ถึงแม้ว่าจะอยู่ในสภาพที่กำลังตื่นเต้นสุดๆ แต่มากิจังก็ดูจะยังสามารถประเมินถึงสถานการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นได้อย่างรอบคอบ เธอสามารถเข้าใจถึงสิ่งที่ผมคิดได้อย่างรวดเร็ว เพราะงั้นเธอจึงเข้าใจได้ว่าการหลบหน้าหรือหนีจากผมไปนั้นก็มีแต่จะทำให้เธอต้องเจอเรื่องเลวร้ายมากยิ่งขึ้น

นอกจากนั้นแล้วเธอก็ยังสามารถคิดไปถึงเรื่องการเข้ามาช่วยเหลือของผม ว่านั่นอาจจะเป็นกับดักเพื่อทำให้เธอวางใจและถูกตัดสินว่าแพ้ไปเลยก็เป็นได้ ถึงแม้ว่าจะมีเรื่องราวเกิดขึ้นอย่างมากมาย แต่เธอก็ยังคงเป็นเด็กสาวที่มีความคิดที่น่าสนใจไม่เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนเลย

「อ่ะ เรื่องนี้ไม่ต้องห่วงไปหรอกนะ ถึงผมจะชอบเล่นขี้โกง แต่ผมก็ไม่คิดจะใช้วิธีโกงแบบนี้กับผู้คนของเมืองสเตรเชียที่เชื่อมั่นในตัวผมหรอก ดูนั่นสิ ชิโฮะจังรีบออกมาประกาศแล้วนั่นไง」

ผมพูดพร้อมกับชี้ไปยังหน้าจอขนาดใหญ่ที่ถูกติดตามอยู่ตามอาคารขนาดใหญ่ต่างๆทั่วบริเวณ โดยในตอนนี้ชิโฮะจังก็ได้ทำการประกาศถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นตามกำหนดการที่พวกเราได้เตรียมกันเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว

『ตื๊ด ตือ ดื๊อ ซัง นิ ซัง ตื๊ด ตือ ดื๊อ กลับมาพบกันอีกแล้วนะคะชาวเมืองสเตรเชียทุกคน!!! เป็นอย่างไรกันบ้างคะ!!! สนุกกับครึ่งแรกของอีเวนท์พิเศษ『พิธีชำระล้างเทพธิดา』กันทุกคนหรือเปล่า!!!』

「「「「「โอ้ววววว!!!!!!!!!!!」」」」」

『ก่อนอื่นเลยก็ต้องขอประกาศเกี่ยวกับสิ่งที่น่าจะกำลังติดค้างอยู่ในใจของทุกคนที่พึ่งจะเกิดขึ้นไปเมื่อครู่ก่อนนะคะ!!! นั่นก็คือมากิจังผู้รับบทเป็นเทพธิดาของเราในครั้งนี้ได้ต่อสู้อย่างเต็มที่ติดต่อกันเป็นเวลา 202 นาที จนทำให้มานาของเธอได้หมดเกลี้ยงไปกันเลยล่ะค่า!!!』

「「「「「โอ้ววววว!!!!!!!!!!!」」」」」

『เพราะงั้นเพื่อไม่ให้อีเวนท์『พิธีชำระล้างเทพธิดา』ง่ายจนน่าเบื่อเกินไป ทางคณะกรรมอีเวนท์ของลงจึงได้ตัดสินใจให้จบอีเวนท์ในครึ่งแรกลงตั้งแต่ตอนนี้และตัดเข้าช่วงพักกลางวัน ซึ่งนั่นก็เพื่อให้ทั้งเทพธิดาและผู้เข้าแข่งขันได้มีเวลาพักทานอาหารกลางวันและฟื้นฟูทั้งมานาและความเหนื่อยล้า』

「「「「「โอ้ววววว!!!!!!!!!!!」」」」」

『โดยหลังจากที่เวลาพักกลางวันได้หมดลงแล้วนั้น อีเวนท์『พิธีชำระล้างเทพธิดา』ในช่วงครึ่งหลังก็จะกลับมาเริ่มต้นขึ้น แต่ว่าในช่วงครึ่งหลังนั้นเราจะทำการปรับเปลี่ยนรายละเอียดเล็กน้อย นั่นก็คือพวกเรจะเพิ่มจำนวนเทพธิดาจาก 1 คนให้กลายเป็น 6 คนนั่นเองค่า!!!』

「「「「「โอ้ววววว!!!!!!!!!!!」」」」」

『เพราะงั้นเพื่อไม่ให้ต้องมาเสียใจในภายหลัง ก็ขอให้ทุกคนใช้เวลาในช่วงพักกลางวันนี้อย่างคุ้มค่า เตรียมอุปกรณ์ยาเติมพลัง เตรียมวางแผนการและเตรียมเพื่อนร่วมทีมเอาไว้ให้พร้อม ส่วนผู้ที่ยังไม่ได้เข้าร่วมก็สามารถมาลงทะเบียนเพื่อเข้าร่วมอีเวนท์ได้ตลอดเวลาที่ลานกว้างหน้าวิหารศักดิ์สิทธิ์เช่นเดิม แล้วกลับมาพบกันเหล่าเทพธิดาทั้ง 6 ในเวลา 14 นาฬิกาตรงนะค๊า!!!!!』

「「「「「「「「「โอ้วววววววววว!!!!!!!!!!!!!!!!」」」」」」」」」

หลังจากเสียงตะโกนกึกก้องต่อเนื่องไปด้วยกำลังใจมหาสารของเหล่าผู้คนในเมืองสเตรเชีย ภาพบนหน้าจอก็ได้เปลี่ยนเป็นอันดับรายชื่อของผู้ที่ทำคะแนนได้มากที่สุด 100 อันดับแรก จากนั้นก็มีการตัดภาพไฮไลท์ต่างๆในช่วงเช้าที่ผ่านมาสลับการแสดงโฆษณาต่างๆจากทางสปอนเซอร์ ภาพของมากิจังที่ถูกของเหลวกัดกร่อนยิงเข้าที่บริเวณไหล่จนสายเสื้อชั้นในของเธอละลายหายไปนั้นได้เรียกเสียงเชียร์ของผู้ชมจากทั่วบริเวณได้ดีมาก

「พักกลางวันสินะคะ แต่แบบนี้ก็หมายความว่าในช่วงบ่ายชั้นก็ยังจะต้องไปวิ่งหนีเด็กพวกนั้นที่เตรียมตัวมาดีมากขึ้น.....ถ้าเป็นแบบนั้นชั้นก็ไม่รอดกันพอดีสิคะ!!!」

「ถ้าเธออยากจะรอดจากอีเวนท์นี้ให้ได้ล่ะก็ มีคนที่สามารถจะช่วยเธอได้อยู่ตรงหน้านี้แล้วนะ เพราะงั้นแหละมากิจัง เลิกคิดว่าตัวเองไม่มีคุณสมบัติพอที่จะมาอยู่เคียงข้างผม กลับมาหาผม กลับมาพึ่งพาผมเหมือนสมัยก่อนที่พวกเราเคยช่วยเหลือดูแลเอาใจใส่ซึ่งกันและ กลับมาเป็นคนรักและคอยอยู่เคียงข้างผมเถอะนะ」

ผมพูดพร้อมกับยื่นมือทั้งสองข้างออกไปและกุมมือทั้งสองของมากิจังเอาไว้ ด้วยแววตาที่จริงจัง ด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น ด้วยความรู้สึกอันแรงกล้า ด้วยความรักต่อมากิจังที่ไม่เคยเลือนหายไป ผมได้ขอคืนดีกับแฟนเก่าที่เคยทะเลาะกันก่อนที่จะพวกเราจะถูกอัญเชิญมายังโลกใบนี้

「คำพูดของคนขี้โกงแบบทัตสึยะซังน่ะ....ถ้าชั้นเกิดปฏิเสธไปก็จะคงต้องมาถูกกลั่นแกล้งด้วยเรื่องเลวร้ายอะไรแบบนี้อีก.....เพราะงั้นชั้นไม่ว่าชั้นจะรู้สึกแบบไหนก็ไม่มีทางเลือกอะไรมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว.........เข้าใจแล้วล่ะค่ะ ขอฝากตัวด้วยอีกครั้งนะคะ ทัตสึยะซัง」

หลังพูดจบ มากิจังก็ยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ผม แล้วพวกเราก็เริ่มแลกเปลี่ยนริมฝีปากกัน ริมฝีปากอ่อนนุ่มของมากิจังนั้นให้ความรู้สึกที่น่าหวนหา รสชาติของมากิจังในวันนี้นั้นคล้ายคลึงกับเลม่อน มันเป็นรสชาติเดียวกันกับจูบแรกที่เธอมอบให้กับผมในวันแห่งความทรงจำที่พวกเราตัดสินใจคบเป็นแฟนกัน.....