ตอนที่ 20 เกิดใหม่ในต่างโลก

-- มุมมองของมาซาโตะ --

「ฮึกๆ มาซาโตะคุง!!!! ฟื้นสิมาซาโตะคุง!!!! ได้ยินที่ชั้นพูดรึเปล่า!!! ฮึกๆๆ ฟื้นข้ามาสิ ลืมตาขึ้นมาสิ มาซาโตะคุงงงง ฮือออ!!!!」

「โถ่โว๊ยยยยย!!!! ทำไมพวกเราต้องมาเจอกับเรื่องบ้าๆแบบนี้ด้วยวะ เมื่อวานก็อาซาคาวะกับโยรุทากะ แล้วยังวันนี้อีก!!!」

「เอริกะจัง ทาคุมิคุงก็ด้วย ถึงจะเข้าใจก็เถอะว่าเรื่องนี้มันทำใจยากแต่ตอนนี้พวกเราต้องรีบแล้วนะ ถ้าช้าล่ะก็พวกเราเองก็อาจจะไม่สามารถกลับไปได้นะ แล้วถ้าเป็นแบบนั้นการเสียสละของมาซาโตะคุงก็จะเสียเปล่าด้วยนะ!!」

รอบตัวขงผมในตอนนี้เต็มไปด้วยเสียงร้องไห้ของพวกเพื่อนๆหลายคน และถึงแม้ว่าผมจะอยากพูดปลอบใจพวกเค้าว่าไม่ต้องห่วง ผมไม่เป็นไรหรอก แต่ตัวผมในตอนนี้ก็ไม่สามารถพูดออกไปได้ ไม่สิ เพียงแค่ลืมตาขึ้นมาผมก็ยังไม่มีแรงเลยสักนิด นี่ผมกำลังจะต้องตายแล้วสินะ เหมือนกันกับพวกเพื่อนๆที่ต่อสู้ด้วยกันมาก่อนหน้านี้....

แต่ว่า.....อย่างน้อยก่อนตายก็อยากจะได้จูบกับเอริกะจังสักครั้งจังเลยนะ

「อุฟุฟุ!! ถ้าคุณปรารถนาเรื่องนั้นแบบจริงจังล่ะก็ สักวันหนึ่งมันก็อาจจะเป็นจริงขึ้นมาก็เป็นได้นะคะ」

ในตอนนั้นเอง ผมก็ได้เห็นภาพของเด็กสาวคนหนึ่ง เธอเป็นเด็กสาวผมสีเงินที่แม้จะผมจะมองเห็นเธอไม่ค่อยชัด แต่ผมก็รู้สึกได้เลยว่าเธอนั้นเป็นเด็กสาวที่งดงามยิ่งกว่าเด็กสาวคนไหนที่ผมได้เคยพบเห็นมา นอกจากนั้นแล้วคำพูดของเธอนั้นแม้ผมจะไม่สามารถเข้าใจได้แต่มันก็ให้ความรู้สึกที่แสนจะอบอุ่น นี่เธอเป็นใครกันแน่นะ หรือว่าเธอเป็นนางฟ้าที่จะมารับตัวผมไปงั้นเหรอ....?

「อุว๊า!!!! เด็กผู้ชายล่ะค่ะ!!! เด็กผู้ชายผมสีแดงเหมือนกับมาเรียซามะ น่ารักมากๆเลยนะคะ ทัตสึยะซามะ!!! มาเรียซามะ!!!」

「อ๊ะร่ะ พึ่งเกิดมาแท้ๆแต่ไม่คิดจะงอแงสักนิดเลย สมแล้วที่เป็นบุตรชายคนแรกของทัตสึยะซามะและมาเรียซามะเลยค่ะ」

「ไหนๆ ขอให้ชั้นเข้าไปดูบ้าง!!! ให้ชั้นเข้าไปดูบ้างสิยะ!!!」

「นี่พวกเธอ! ที่นี่มันที่ไหนกันหัดรู้จักมารยาทกันบ้างสิ โวยวายเสียงดังกันแบบนั้น ถ้ามันไปกระทบกระเทือนเด็กทารกจะทำยังไงกัน!」

หืมมม....!!? ที่นี่มันที่ไหนกันนะ เมื่อสักครู่ผมที่ได้เสียชีวิตไปแล้วนั้นน่าจะกำลังถูกนางฟ้าผมสีเงินแสนสวยพาตัวไปนี่นา แล้วอยู่ดีดีทำไมถึงได้มาโผล่ที่นี่กันล่ะ จะว่าไปแล้วที่นี่มันที่นี่มันเป็นที่ไหนล่ะเนี่ย ?

「ฮะบู่!! ฮาบู๊!!!!」

อะเร๊ะ!!? นั่นเสียงของผมงั้นเหรอ ? ทำไมผมถึงพูดออกไปเป็นภาษาเหมือนกับปกติไม่ได้ล่ะ นี่มันหรือว่าจะเป็นการเกิดใหม่ในต่างโลกเหมือนกับที่เคยได้อ่านในไลท์โนเวลกกระแสดังช่วงนี้อยู่บ่อยๆกัน

ฮ่า ฮ่า ฮ่า มันคงไม่ใช่หรอกมั้ง.....เมื่อคิดได้ดังนั้นผมก็ลองพยายามหันไปมองดูรอบๆ แต่ดูเหมือนว่าหัวของผมมันจะไม่ค่อยยอมทำตามที่ต้องการสักเท่าไหร่ เพราะงั้นสิ่งที่มองเห็นได้ในตอนนี้จึงมีเพียงแค่เพดาน และเด็กสาวน่ารักในชุดเมดที่ดูตื่นเต้นจำนวนมากมายนับไม่ถ้วน จำนวนของพวกเธอนั้นไม่ใช่เพียงแค่ 10 หรือ 20 แต่น่าจะมากกว่า 50 คนเสียอีก

「ฮะบู๊!!!!!!」

ผมส่งเสียงออกไปด้วยความตกใจ ซึ่งถ้าหากคิดตามพวกไลท์โนเวลที่เคยอ่านมาล่ะก็ นี่มันต้องเป็นต่างโลก ต่างโลกของจริงอย่างแน่นอน!!!! แล้วนี่ผมก็คงจะมาเกิดเป็นระดับราชวงศ์หรือไม่ก็จะต้องพวกลูกขุนนางชั้นสูงแบบลูกดยุคอะไรแบบนั้นสินะ โอ้วว สุดยอด!!! แบบนี้มันสุดยอดไปเลยนะเนี่ย!!!

「นี่เจ้าลูกชาย พึ่งเกิดขึ้นมาก็จะตื่นเต้นมากเกินไปแล้วนะ ผมต้องขอบอกเอาไว้ก่อนเลยนะ พวกเมดสาวน่ารักๆทุกคนที่นายเห็นน่ะเป็นผู้หญิงของผม ถ้าหากนายคิดอะไรกับพวกเธอล่ะก็ ต่อให้เป็นลูกชายผมก็ไม่คิดจะละเว้นหรอกนะ」

「ฮะบุ….!」

แต่แล้วในขณะที่ผมกำลังตื่นเต้นสุดๆอยู่นั่นเอง ชายหนุ่มผมดำคนหนึ่งก็จ้องมองหน้าของผมด้วยสายตาน่ากลัวสุดๆ ซึ่งหากดูจากสิ่งที่พูดแล้วล่ะก็ ชายหนุ่มคนนี้คงจะต้องเป็นพ่อผู้ให้กำเนิดผม ฮ่าส์....ถ้าเป็นไปได้ผมก็อยากจะได้พ่อที่อ่อนโยนและใจดีกว่านี้มากกว่านะเนี่ย......แต่ก็คงช่วยไม่ได้แล้วล่ะนะ

「เอาเถอะ ถ้านายชอบพวกเมดน่ารักๆล่ะก็ ผมจะจ้างเด็กสาวแบบที่นายชอบมาเป็นเมดคอยดูแลนายสักคนก็แล้วกัน อ่อแล้วก็นี่เป็นเรื่องสำคัญที่นายจะต้องจำใส่หัวเล็กๆของนายเอาไว้ ถ้าหากนายทำให้มาเรียเสียใจล่ะก็ ผมจะจับนายออกไปฝังไว้ที่หน้าประตูคฤหาสน์ เตรียมใจเอาไว้ด้วยล่ะ」

「นะ นายท่านคะ!! ชะ ชั้นจะไม่ปล่อยให้ลูกคนนี้ทำเรื่องไม่ดีอย่างแน่นอนค่ะ พะ เพราะงั้นได้โปรดอย่าจับเค้าไปฝังไว้แบบนั้นเลยนะคะ!!」

ถัดไปจากชายหนุ่มผมดำที่มีแววตาหน้ากลัว เด็กสาวผมสีแดงเพลิงที่งดงามยิ่งกว่าพวกเมดก่อนหน้านี้ก็พูดขึ้นมาจากเตียงนอนของเธอด้วยน้ำเสียงสั่นเล็กน้อย แต่ดูจากใบหน้าที่ยังดูอ่อนวัยถึงขนาดนั้นแล้วเนี่ย เธอไม่น่าจะที่เป็นแม่ของผมได้เลย อ่ะ แต่ว่าที่นี่เป็นต่างโลก เพราะงั้นบางทีเรื่องค่านิยมในเรื่องที่ผู้หญิงมีลูกตั้งแต่อายุยังน้อยนั้นก็อาจจะไม่ใช่เรื่องแปลกก็ได้

「ไม่ต้องห่วงไปหรอกนะมาเรีย ผมก็แค่ขู่เจ้าลูกชายสุดที่รักนี่เอาไว้ก่อนเพื่อไม่ให้มันคิดเรื่องอะไรแปลกๆก็เท่านั้นแหละ」

「นายท่าน ขอบคุณนะคะ ชั้นจะเลี้ยงดูลูกคนนี้ให้ดีที่สุด จะให้เค้าเติบโตมาเป็นผู้ชายที่น่าภาคภูมิใจตามที่นายท่านต้องการให้ได้อย่างแน่นอนค่ะ」

「แล้วก็......นั่นสินะ ชื่อของนายน่ะ มาเลทโต้ เป็นไง เข้ากับชื่อ มาซาโตะ ในชาติก่อนของนายดีใช่มั๊ยล่ะ」

หลังการฉากหวานเลิฟๆของคุณพ่อและคุณแม่จบลงไป คุณพ่อของผมก็ได้มอบชื่อใหม่ให้กับผม มาเลทโต้ งั้นเหรอ ? เป็นชื่อที่ฟังดูแปลกก็แต่ไม่เลวนะ แต่เด๋วสิ!!! นี่คุณพ่อรู้ชื่อในชาติก่อนของผมด้วยงั้นเหรอ!!!!? นี่มันหมายความว่ายังไงกัน นี่เค้ารู้ตั้งแต่แรกแล้วงั้นเหรอว่าผมจะมาเกิดใหม่น่ะ!!!!? ไม่เคยเห็นในไลท์โนเวลต่างโลกเรื่องไหนเป็นแบบนี้เลยนี่นา!!!

「ฮะบู๊!!??」

「ทำหน้าแบบนั้นแสดงว่านายเข้าใจเรื่องที่ผมพูดแล้วสินะ หัวไวไม่เบาเลยนี่ ก็ตามที่นายคิดนั่นล่ะ ผมน่ะรู้อยู่ก่อนแล้วว่านายจะมาเกิดใหม่เป็นลูกของผมที่โลกใบนี้ แต่รายละเอียดเอาไว้ค่อยพูดกันทีหลัง เพราะหลังจากนี้ยังมีงานเลี้ยงฉลองรออยู่ ลองมองไปทางนั้นดูสิ」

เอ๋!!!!!????? มันยังไงกันล่ะเนี่ย ผมรู้สึกสับสนไปหมดกับสิ่งที่คุณพ่อพูดออกมา แต่เนื่องจากว่าคุณพ่อต้องการจะพูดเรื่องนี้ให้ผมฟังทีหลัง เพราะงั้นผมจึงได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ก่อน และในตอนนั้นเอง เมดสาวที่อุ้มผมอยู่ก็หันตัวผมและชี้ไปยังเวทีขนาดใหญ่ที่อยู่ห่างไปไม่ไกลเท่าไหร่นัก

ในทิศทางที่คุณเมดได้ชี้ไปนั้น ที่หน้าจอมอนิเตอร์ขนาดใหญ่ซึ่งติดตั้งอยู่บนเวทีได้มีข้อความที่เต็มไปด้วยเอฟเฟควิบวับเปล่งประกายปรากฏออกมาว่า『งานเลี้ยงฉลองการกลับมาของทัตสึยะซามะ และ งานเลี้ยงฉลองวันเกิดของมาเลทโต้ซามะ』ซึ่งนั่นก็หมายความว่า งานเลี้ยงฉลองที่คุณพ่อพูดถึงเมื่อสักครู่นั้นก็คือ....

แต่ เด๋วสิ!! นี่จะบอกว่าผมเองก็เป็นตัวเอกของงานด้วยงั้นเหรอ ? ไม่สิ บางทีนี่อาจจะเป็นวัฒนธรรมของโลกใบนี้อยู่แล้วก็ได้ ผมเคยได้ยินว่าพวกชนเผ่าโบราณในต่างประเทศนั้นบางทีก็จะมีพิธีกรรมทางศาสนาหรืออะไรบางอย่างให้กับเด็กทารกที่พึ่งเกิด นั่นก็เพราะเด็กทารกนั้นค่อนข้างจะมีชีวิตรอดยาก ดังนั้นจึงมีการทำพิธีกรรมเพื่ออวยพรให้เด็กทารกมีชีวิตยืนยาวอะไรแบบนั้น

「มันไม่ใช่พิธีกรรมทางศาสนาหรืออะไรแบบที่นายคิดหรอก งานเลี้ยงนี่ก็แค่จัดขึ้นเล่นๆเพราะยัยฮารุกะและพวกภรรยาคนอื่นๆของผมอยากจะหาเรื่องสนุกสนานกันแค่นั้นเอง」

「ฮะบุ…...」

แต่แล้วสิ่งที่ผมคิดเอาไว้นั้นกลับไม่ได้ใกล้เคียงความจริงเลยสักนิด ดูเหมือนว่างานเลี้ยงจะเป็นแค่สิ่งที่คุณพ่อและพวกภรรยาของคุณพ่ออยากจะจัดกันขึ้นมาเพื่อความสนุกสนานแต่เพียงอย่างเดียว นี่มันจะสิ้นเปรืองเกินไปไหมเนี่ย ตระกูลนี้ร่ำรวยแค่ไหนกันถึงได้จัดงานเลี้ยงใหญ่โตฟุ่มเฟือยขนาดนี้กันเล่นๆได้เนี่ย

แต่ถึงแม้จะพูดไปแบบนั้น สำหรับตัวผมที่ไม่เคยได้รับการเอาใจใส่และไม่เคยได้จัดงานเลี้ยงวันเกิดกลับครอบครัวเลยนั้น การที่เกิดมาแล้วได้รับการต้อนรับด้วยความรักมากมายแถมยังมีการจัดงานเลี้ยงให้อย่างใหญ่โตขนาดนี้มันก็เป็นสิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกดีใจเป็นมาก

แต่ความดีใจนั้นก็เป็นเพียงแค่ความรู้สึกชั่วครู่ เพราะหลังจากที่ได้ลองนึกย้อนกลับไปในชาติก่อนแล้ว มันก็ทำให้ตัวผมรู้สึกไม่สบายใจเลยกับการที่มีแค่ตัวผมเพียงคนเลี้ยงที่ได้มาใช้ชีวิตสุขสบายแบบนี้

นั่นก็เพราะในชาติก่อนหลังจากที่ประเทศญี่ปุ่นได้ถูกอาวุธชีวภาพเข้าโจมตีแล้ว ตัวผมและพวกเพื่อนๆต่างก็ต้องเข้าไปต่อสู้กับพวกสัตว์กลายพันธ์อยู่ทุกวันตั้งแต่เช้ายันเย็น พวกเราที่ถูกบังคับให้เข้าร่วมกับกองทหารนั้น เพื่อที่จะได้รับอาหารในแต่ละมื้อแล้วพวกเราต้องเสียสละพวกเพื่อนๆไปอย่างมากมาย แล้วในตอนนี้พวกเพื่อนๆของผมก็คงกำลังต่อสู้กันอย่างยากลำบากอยู่แน่นอน เพราะงั้นการจะให้ผมมาใช้ชีวิตอย่างหรูหราแบบนี้เพียงคนเดียวมันจึงทำให้ผมรู้สึกไม่ดีนัก....

「ไม่ต้องทำหน้าเศร้าแบบนั้นหรอกน่า หลังจากเสร็จเรื่องทั้งหมดที่นี่แล้ว ผมกับพวกพ้องของผมทุกคนจะรีบไปช่วยโลกของนายเอง ทั้งพวกเพื่อนๆและเด็กสาวเพื่อนสมัยเด็กที่นายหลงรักนั่นก็ด้วย เพราะงั้นก่อนที่จะถึงเวลานั้น นายก็พยายามฝึกฝนร่างกายและเตรียมตัวเอาไว้ให้ดีล่ะ」

「ฮาบู๊!!!!!」

แต่แล้วความรู้สึกไม่ดีก่อนหน้านั้นก็ได้ถูกเปลี่ยนแปลงให้กลายเป็นความหวัง ในตอนแรกที่ผมได้ยินคำพูดของคุณพ่อนั้นผมยังไม่สามารถทำความเข้าใจได้มากเท่าไหร่นัก แต่หลังจากที่ได้ลองคิดทบทวนคำพูดของคุณพ่อและคำพูดของพวกเมดที่อยู่รอบๆตัวผมแล้ว ผมก็เริ่มจะทำความเข้าใจได้

ประเทศนี้ซึ่งอยู่ในต่างโลกนั้นเป็นประเทศที่มีเทคโนโลยีเวทมนต์ระดับสูง ซึ่งหากนำไปเทียบกับญี่ปุ่นในชาติก่อนแล้วล่ะก็ ผมสามารถบอกได้เลยว่าประเทศนี้มีความเจริญก้าวหน้ามากกว่า อย่างเช่นไอ้เจ้าบาร์เรียใสๆที่ครอบคลุมรอบเตียงของท่านแม่และตัวผมอยู่ในตอนนี้เองก็เรียกได้ว่าเป็นตัวอย่างที่ดี

ก็ไอ้เจ้าบาร์เรียใสๆนี่น่ะ มันสามารถปรับสภาพอากาศให้บริสุทธิและเหมาะสมกับเด็กทารก มันสามารถกรองได้ไม่ว่าจะเป็นฝุ่นละอองหรือแม้แต่พวกไวรัสและแบคทีเรียต่างๆ นอกจากนั้นแล้วมันยังสามารถป้องกันได้แม้กระทั่งเสียง แสง และยังสามารถปรับความหนาวเย็นให้เหมาะสมได้ตลอดเวลาอีกด้วย เรียกได้ว่าเป็นอุปกรณ์ที่สุดยอดไปเลยใช่มั๊ยล่ะ

แล้วถึงแม้ในตอนนี้จะยังสร้างได้ไม่สำเร็จ แต่ด้วยความสามารถในการพัฒนาเทคโนโลยีเวทมนต์ระดับสูงที่ว่านั่นอยู่ตลอดเวลา มันจึงทำให้การสร้างสิ่งที่เรียกว่าเรือข้ามมิตินั้นมีความเป็นไปได้ที่สูงมาก และหากมันสร้างเสร็จสมบูรณ์เมื่อไหร่แล้วล่ะก็ การที่ผมจะเดินทางกลับไปช่วยพวกเพื่อนๆที่ยังอยู่ในญี่ปุ่นนั้นจึงไม่ใช่เรื่องที่เป็นเพียงแค่ความฝันอีกต่อไป และเมื่อได้รับรู้เรื่องนี้มันจึงทำให้ผมรู้สึกดีเป็นอย่างมาก ซึ่งก็ต้องขอบคุณพวกคุณพ่อคุณแม่มากจริงๆที่คิดถึงเรื่องของผมมากมายถึงขนาดนี้

『เอาล่ะค่ะ!! ในเมื่อได้เวลาที่เหมาะสมสุดๆจนท่านฮารุกะจังคนนี้ไม่สามารถอดทนรอต่อไปอีกแล้ว พวกเราก็มาเริ่มต้น งานเลี้ยงฉลองการกลับมาของทัตสึยะซามะ และ งานเลี้ยงฉลองวันเกิดของมาเลทโต้ซามะ ไปพร้อมกันเลยนะคะ!!!!』

「「「「「「ทัตสึยะซามะ!!! ยินดีต้อนรับกลับมานะคะ!!!!」」」」」」

「「「「「「มาเลทโต้ซามะ!!! สุขสันต์วันเกิดนะคะ!!!!」」」」」」

รอก่อนนะทุกคน รอก่อนนะเอริกะจัง ผมจะต้องกลับไปช่วยเธอให้ได้ ความรู้สึกของผม เมื่อถึงวันที่พวกเราได้กลับไปเจอกัน ผมจะต้องบอกกับเธอให้ได้